Έχουμε όντως ανάγκη από μια συνέχεια του "Λόγω τιμής";

Εμείς οι 30+ είμαστε λίγο παράξενη γενιά. Είμαστε βλέπεις η γενιά του μεταιχμίου. Μεγαλώσαμε χωρίς κινητά, αλλά στην ενηλικίωση μας όλοι αποκτήσαμε ένα. Στο σχολείο ακούγαμε μουσική από κασέτες και cd, τώρα από το youtube. Παλιά πηγαίναμε σινεμά και νοικιάζαμε βιντεοκασέτες, τώρα βλέπουμε συνδρομητική τηλεόραση και κάνουμε download. Προλάβαμε τις συνεννοήσεις με φίλους από σταθερά τηλέφωνα (εκείνα τα μεγάλα γκρι μάλιστα), τη ζωή χωρίς facebook και twitter, τον κόσμο χωρίς διαδίκτυο και selfies. Είμαστε η μοναδική γενιά που τα έζησε εξίσου και τα δύο, την καθημερινότητα πριν και μετά την έκρηξη της τεχνολογίας.

Προσαρμοστήκαμε βέβαια πολύ καλά στα νέα δεδομένα, αλλά μάς έμεινε η νοσταλγία. Δεν μπορούμε πλέον να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς κινητά, υπολογιστή και social media, αλλά από την άλλη λατρεύουμε την εποχή που δεν τα διαθέταμε όλα αυτά. Το internet είναι γεμάτο από αφιερώματα για ό,τι έχει σχέση με τα 80s και τα 90s και εμείς δε σταματάμε να αποθεώνουμε αυτήν την εποχή, την βγαλμένη από τα βάθη της παιδικής μας αθωότητας.  (Δεν είναι τυχαία η επιτυχία της σειράς "Stranger Things", η οποία ζωντανεύει με έξοχο τρόπο τη δεκαετία του '80). 

Όλοι βέβαια εξιδανικεύουν τα παιδικά τους χρόνια και την εποχή της νιότης τους, αλλά καμιά φορά σκέφτομαι: μήπως είμαστε υπερβολικοί; Οι σημερινοί 30αρηδες και 40αρηδες ώρες-ώρες μού θυμίζουν τους γκρινιάρηδες παππούδες που αποδοκιμάζουν τα πάντα στο παρόν και ξεκινούν όλες τους τις προτάσεις με τη φράση "στη δική μου εποχή…".

Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και το καινούργιο "Λόγω τιμής". Αφού πρώτα το Mega έφτασε τη νοσταλγία μας σε νέα ύψη, προβάλλοντας την επανάληψη της σειράς το καλοκαίρι, έσκασε μύτη και ένα τρέιλερ στο youtube, σύμφωνα με το οποίο φαίνεται πως η σειρά θα συνεχιστεί, 20 χρόνια μετά.

Το πρώτο μου συναίσθημα ήταν η χαρά. Ε ναι, και ποιος δε θα είχε περιέργεια να δει τι απέγινε αυτή η ωραία παρέα; Από την άλλη όμως, προβληματίστηκα κιόλας. Έχουμε στα αλήθεια τόσο φτωχές ιδέες που δεν μπορούμε να βρούμε ένα νέο project για να κάνουμε ένα καλό σίριαλ; Αντί να μας προσφέρει κάτι νέο η τηλεόραση, προσπαθεί να "εκμεταλλευτεί" τη νοσταλγία μας για να εξασφαλίσει μια κάποια επιτυχία; Θα καταφέρει το σίριαλ να προσαρμοστεί στα δεδομένα αυτής της εποχής, ή για να μη χάσει τη σύνδεση με το παρελθόν θα τα κάνει μαντάρα;

Και στην τελική, μήπως ένα τέτοιο σίριαλ είναι πισωγύρισμα; Θέλω να πω, ήταν όμορφο το "Λόγω τιμής" για την εποχή που γυρίστηκε, αλλά πάει, τέλειωσε. Μήπως θα ήταν προτιμότερο να κοιτάμε μπροστά από το να αναμασούμε το παρελθόν;

Με αφορμή το "Λόγω τιμής" -αλλά και κάθε ξέσπασμα νοσταλγίας- σκέφτομαι πως ίσως αυτή να είναι η μεγάλη κατάρα της γενιάς μας, ότι έχουμε εγκλωβιστεί στη χρυσή δεκαετία του '90, τότε που όλα ήταν "ωραία". Ίσως αυτό το συναίσθημα να μας εμποδίζει να πάμε όσο μπροστά θα μπορούσαμε. Να μην τα ρίχνουμε όλα μόνο στην κρίση.