Το κάλλος και ο κάλος

Τα ψηλοτάκουνα παπούτσια πέρασαν για κάποιο λόγο ως το απόλυτα θηλυκό ενδυματολογικό trend -λες κι αν δε φοράς τακούνια τίθεται υπό αμφισβήτηση η θηλυκότητα σου.

Το βάσανο ξεκινάει από την εφηβεία. Αν δε μάθεις να τα φοράς από τότε, μετά δεν πρόκειται να τα συνηθίσεις ποτέ. Εκτός αν υποβάλλεις τον εαυτό σου στη δοκιμασία να τα φοράει αυθημερόν, οπότε, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα μάθεις να ισορροπείς αποφεύγοντας τον κίνδυνο να σωριαστείς. (Αυτός είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα ο τρόπος. Έχω ακούσει γυναίκες να συζητάνε ότι τα φορούσαν με το ζόρι κάθε μέρα μέχρι να τα …συνηθίσουν).

Και δώσ' του οι συμβουλές, και δώσ' του τα άρθρα στα γυναικεία περιοδικά για το πώς να μάθεις να φοράς τα ψηλοτάκουνα χωρίς να υποφέρεις. Και γιατί να μάθω ρε παιδιά και να μην τα αποφύγω εντελώς; Αφού υποφέρω.

Το ψηλοτάκουνο παπούτσι ίσως και να ήταν όντως κάτι υπέροχο, αν δεν ήταν τόσο …υποχρεωτικό. Όλα τα επίσημα παπούτσια, αυτά που συνδυάζονται με τα ωραία φορέματα, είναι αποκλειστικά και μόνο με τακούνι -τουλάχιστον έξι-εφτά εκατοστών. Η αμέσως επόμενη επιλογή είναι αυτά που φοράει η προγιαγιά μου για να πάει την Κυριακή στην εκκλησία ή οι μπότες, που φυσικά και δεν ταιριάζουν με τη φορεματάρα που θέλεις να βάλεις, οπότε θα πέσεις θύμα σχολιασμού και κοινωνικού bullying.

Αν θέλεις δε να παντρευτείς, εκεί χειροτερεύει το πράγμα: τακούνι μικρότερο των 10 εκατοστών σε νυφικό παπούτσι πολύ απλά δεν υπάρχει. Κοντολογίς, αν θέλεις, σε μια επίσημη περίσταση ή σε μια έξοδο να κάνεις αξιοπρεπή εμφάνιση σύμφωνα με τους τρέχοντες ενδυματολογικούς κώδικες (δηλαδή για να μη σε κοιτάνε πλαγίως οι υπόλοιπες γυναίκες), η επιλογή είναι μονόδρομος.

Η πονηριά στην όλη αυτή υπόθεση με τα τακούνια είναι ότι για κάποιο λόγο δεν αμφισβητούνται, θεωρούνται αυτονόητα. Σε αντίθεση με άλλα πράγματα που τίθενται υπό αμφισβήτηση από τις γυναίκες ως σύμβολα καταπίεσης ή που απλά αγνοούνται ή στα οποία υπάρχουν εναλλακτικές, αυτά χαίρουν της απόλυτης υποστήριξης των γυναικών. Πονάνε-δεν πονάνε, μπορούν-δεν μπορούν να περπατήσουν, κουράζονται-δεν κουράζονται μετά από λίγη ώρα ορθοστασίας, θα θαυμάζουν τους εαυτούς τους που τα φοράνε και θα κοιτάνε με μισό μάτι εσένα που δεν τα φοράς.

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τα ρούχα, που είναι στενά ή που ταιριάζουν σε πολύ συγκεκριμένους σωματότυπους, συμβαίνει και με τα μαλλιά και με το μακιγιάζ και με τα νύχια και με όλα όσα αφορούν τέλος πάντων τη γυναικεία εμφάνιση, μόνο που στην περίπτωση των παπουτσιών, είπαμε, σχεδόν δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Με τα τακούνια δεν μπορείς να περπατήσεις με άνεση, δεν μπορείς να τρέξεις, δεν μπορείς να μείνεις όρθια πολλή ώρα ή να χορέψεις όση ώρα θέλεις, δεν μπορείς να οδηγήσεις, δεν μπορείς ενδεχομένως να περπατήσεις χωρίς συνοδεία -ή ακόμα κι αν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, πολύ απλά τα πόδια σου πονάνε φρικτά. Και όλως περιέργως, σε έχουν πείσει και ότι είναι πολύ καλή ιδέα. Που αναδεικνύει παράλληλα την εμφάνιση σου, τη θηλυκότητα σου, την πέραση σου φυσικά στο άλλο φύλο και εν τέλει την ικανότητα σου που τα έχεις όλα αυτά. Μπράβο, πολύ ωραία πράγματα.

ΥΓ Γράφοντας αυτό το άρθρο και ψάχνοντας κάτι σχετικό στο google, έπεσα και πάνω στην -εμετική- επιλογή φωτογραφιών: ψηλοτάκουνα για παιδιά.