Η Μπέλα Μπάξτερ είναι προϊόν ιατρικού πειράματος: μετά τον θάνατό της, ένας «εκκεντρικός» γιατρός με «τερατώδη» εμφάνιση την επανέφερε στη ζωή με νέο εγκέφαλο. Η Μπέλα είναι μεν ενήλικη, αλλά μαθαίνει τα πάντα για πρώτη φορά. Αυτό της δίνει μια απίστευτη ελευθερία να φέρεται αυθόρμητα, να μην υπακούει σε κοινωνικούς κανόνες, να λέει αυτό που νιώθει και να απολαμβάνει τη σεξουαλικότητά της.
Ο Γιώργος Λάνθιμος ξεκίνησε από το πιο weird σινεμά (Κυνόδοντας) για να περάσει στο πιο συμβολικό (Αστακός, Ο θάνατος του ιερού ελαφιού) και από εκεί να φτάσει σε κάτι πιο απλό/εμπορικό/mainstream (Η ευνοούμενη) κερδίζοντας απήχηση και αναγνωρισιμότητα στο ευρύ κοινό. Στο PoorThings μοιάζει σαν να συνενώνει τις προηγούμενες ταινίες του, με την έννοια ότι κρατά ένα πιο βατό στιλ, αλλά επιστρέφει στις σουρεαλιστικές και συμβολικές του διαθέσεις.
The Killers of the Flower Moon, 2023, του Martin Scorsese
Μια μεγαλεπήβολη και φιλόδοξη ταινία για τον αμερικανικό Νότο των 20s, φτιαγμένη προσεκτικά από τον δεξιοτέχνη Scorsese.
Στον αμερικανικό Νότο του 1920 η ινδιάνικη φυλή των Οσέιτζ έχει πλουτίσει λόγω του πετρελαίου που βρέθηκε στις εκτάσεις της. Οι λευκοί της περιοχής θα κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν τα κέρδη των Ινδιάνων, από γάμους μέχρι ληστείες και φόνους. Συγκεκριμένα, ο Ουίλιαμ Χέιλ (RobertDeNiro), ο άτυπος «επικεφαλής» της περιοχής που παρουσιάζεται ως ευεργέτης, θα παντρέψει τον ευκολόπιστο και αφελή ανιψιό του, τον Έρνεστ (LeonardoDiCaprio), με την πλούσια Μόλι (Lily Gladstone), με απώτερο σκοπό να καταλήξουν σε αυτόν τα χρήματά της. Οι «ανεξήγητοι» θάνατοι στην οικογένεια της Μόλι και στη φυλή ολόκληρη θα τραβήξουν κάποια στιγμή και την προσοχή του -νεοσύστατου τότε- FBI.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας, μια σκληρή ιστορία για την αδικία εις βάρος των Ινδιάνων και σε τελική ανάλυση μια κλασική περίπτωση της δίψας του ανθρώπου για χρήμα. Ό,τι βλέπουμε στην ταινία -βία, υποκρισία, απουσία κάθε ηθικής αναστολής- γίνεται για το χρήμα. Μια φιλόδοξη ταινία, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και μελοδραματισμούς, απόλυτα ρεαλιστική, με ένα feelingπου τονίζει την τραγικότητα των ηρώων, ειδικά στη στιγμή της πτώσης τους, φτιαγμένη με μαεστρία από τον Scorsese, που εξακολουθεί να κάνει «μεγάλο σινεμά».
Ένα ρομάντζο εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα και μια φρέσκια προσέγγιση στην κλασική ιδέα του what if.
Η Νόρα και ο Χε-Σαν είναι δύο δωδεκάχρονα παιδιά από την Κορέα, στενοί φίλοι, «ερωτευμένα» μεταξύ τους, που όμως θα χαθούν, καθώς η οικογένεια της Νόρα θα μεταναστεύσει στον Καναδά. Δώδεκα χρόνια μετά θα ξαναβρεθούν διαδικτυακά χάρη στο facebook, αυτή θεατρική συγγραφέας στη Νέα Υόρκη, αυτός στη Σεούλ. Θα ξαναχαθούν, για να βρεθούν -ξανά- δώδεκα χρόνια μετά. Ο Χε-Σαν θα ταξιδέψει για μια βδομάδα στη Νέα Υόρκη και θα συναντήσει τη Νόρα, η οποία είναι πλέον παντρεμένη με τον Άρθουρ.
Ένα ιδιαίτερο ρομάντζο, εντελώς διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει, μακριά από κλισέ και με ένα βάθος που δεν βρίσκουμε σε ταινίες αυτού του είδους. Το Past Lives δεν ασχολείται απλώς με την ιδέα του έρωτα που διαρκεί στον χρόνο - ειδικά όταν μιλάμε για έρωτα ανεκπλήρωτο. Η ταινία πατά διαρκώς πάνω στην έννοια του what if, όμως το κάνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, πιο προσωπικό και πιο βαθυστόχαστο απ' ό,τι θα περιμέναμε.
Στη Γαλλία του ’60 μια φοιτήτρια φιλολογίας μένει έγκυος. Η έκτρωση είναι παράνομη και η πράξη διώκεται ποινικά, ενώ μια εγκυμοσύνη θεωρείται στίγμα. Η ηρωίδα μας όμως είναι αποφασισμένη να απαλλαγεί από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της και να μην εγκαταλείψει τα όνειρα της για ακαδημαϊκή καριέρα.
«Θέλω παιδί κάποια μέρα. Αλλά δεν το θέλω εις βάρος της ζωής μου. Αν γεννήσω τώρα, δεν θα το αγαπήσω, ίσως το μισήσω». Αυτά τα λόγια της ηρωίδας είναι η ουσία της ταινίας, η οποία περιγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια μιας κοπέλας να τερματίσει την εγκυμοσύνη της.
Όταν ακούς για σίκουελ του Ιντιάνα Τζόουνς κρατάς μικρό καλάθι. Είναι τάση της εποχής να αποκτούν όλες οι ταινίες σίκουελ και ριμέικ, εφόσον ως γνωστόν η νοσταλγία πουλάει τρελά. Και όταν μιλάμε συγκεκριμένα για το Ιντιάνα Τζόουνς είσαι ακόμα πιο επιφυλακτικός, μια και έχουμε ακόμα στο μυαλό μας το φιάσκο του Ιντιάνα Τζόουνς 4. Από την άλλη είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία να δεις σε θερινό σινεμά τον Ίντι να ξαναπιάνει το μαστίγιό του για άλλη μια φορά (τελευταία φορά μάλιστα, απ’ ό,τι λέγεται), οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το «θα πάω να το δω».
Τελικά αποδείχτηκε ότι όταν οι δημιουργοί το θέλουν μπορούν να κάνουν μια ωραία ταινία Ιντιάνα Τζόουνς, καλή για τα σημερινά δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα τη γοητεία και την αίσθηση των 80s. «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» έχει μία δυνατή ιστορία, μας πάει για λίγο πίσω στην εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (γιατί φυσικά η ταινία πρέπει να έχει Ναζί) και μας φέρνει στο σήμερα, όπου η υπόθεση που ξεκίνησε τότε συνεχίζεται.
