Κι η άνοιξη

ένα δυσβάσταχτο βάρος

πού καιρός

για λουλούδια και ηλιαχτίδες

-κράτησα τα παντζούρια μου κλειστά.

Μια καρέκλα

μια αναμονή

ένας χρόνος φυλακισμένος

Στη σιωπή

στη βουβή συνενοχή ενός τοπίου χιονισμένου

κάποτε

σε ένα δωμάτιο

σε ένα παράθυρο μπροστά

σε περίμενα

Κι όταν βρέχει αδιάκοπα

δεν είναι παρά όλα εκείνα

τα ανείπωτα λόγια των ανθρώπων

τα γεμάτα παράπονο

και ματαιωμένη ελπίδα

Συννεφιασμένοι ουρανοί,

ανύπαρκτα διλήμματα,

πόσο αχρείαστες οι συμβάσεις των ανθρώπων.