Και καμιά φορά

για να φτάσεις στην άνοιξη

μια κόλαση δρόμος

Ξέφτισε ο χρόνος

κι εσύ ακόμα

στο παραθύρι σου να βγεις

Ο κόσμος δεν ανήκει σε εμάς. Τον δανειστήκαμε από το παιδιά μας.

Μα τα παιδιά μας μια βραδιά εμπρός μας θα υψωθούν
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μας ζητήσουν,
κι αυτά τα χέρια τους που τρέμουν θα οπλιστούν,
θα σημαδέψουν κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσουν.

(παράφραση του ποιήματος του Νίκου Καββαδία «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής»).

(City zoom, Ser-Free τ.24)

Μια χαραμάδα

μια διέξοδος

ένα παράθυρο ανοιχτό

για μια ελπίδα

ή

για μια όμορφη

ελεύθερη πτώση

Έρως ή ερώτημα

ή μήπως έρως

ερώτημα αναπάντητο;