Χάρρυ Κλυνν

Ο Χάρρυ Κλυνν και η θεατρική ομάδα «Τα παιδιά της Σαλονίκης» ξαναζωντάνεψαν μετά από πενήντα χρόνια την κωμωδία των, λεγόμενων Διόσκουρων, Σακελάριου-Γιαννακόπουλου «Ένας ήρωας με παντόφλες» και ο γνωστός κωμικός ενσάρκωσε, μισό αιώνα μετά τον Βασίλη Λογοθετίδη, τον θρυλικό στρατηγό Λάμπρο Δεκαβάλα. Το έργο γράφτηκε και ανέβηκε το 1948, στο τέλος δηλαδή περίπου του εμφυλίου, και η κινηματογραφική του εκδοχή, σκηνοθετημένη από τον Σακελάριο, παίχτηκε δέκα χρόνια μετά.

Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Χάρρυ Κλυνν να αναστήσει το έργο πρωταγωνιστώντας και σκηνοθετώντας; Μιλώντας στο Σερραϊκό Θάρρος, είπε:

«Ένα έργο που ασχολείται με τη διαφθορά των ηθών και μάλιστα σε μια περίοδο δύσκολη όπως ήταν εκείνη, απαιτούσε και αρετή και τόλμη, και από τους συγγραφείς και από τον πρωταγωνιστή. Το έργο δημιούργησε προηγούμενο και είχε τεράστια επιτυχία στην Αθήνα, φανέρωσε και τις αρετές που έχει ως θεατής ο ελληνικός λαός».

Παρόλ’ αυτά, το έργο δεν ξανανέβηκε στο θέατρο έκτοτε. Ο Χάρρυ Κλυνν εικάζει πως αυτό οφείλεται σε έναν φόβο εκ μέρους των ερμηνευτών για μια ενδεχομένη σύγκριση με τον αξεπέραστο Λογοθετίδη, πόσο μάλλον όταν αυτός ο ρόλος είχε γραφτεί τότε για τον συγκεκριμένο ηθοποιό. Ο ίδιος όμως δεν φοβήθηκε μια τέτοια σύγκριση;

«Έχω πάρει πολλές φορές ρίσκο, η σιγουριά δεν χαρακτηρίζει ανθρώπους προοδευτικούς. Εγώ απλά ερμηνεύω το ρόλο με τον τρόπο που αισθάνομαι και γι’ αυτό πιστεύω πως κανείς δεν κάνει σύγκριση. Υπήρχε βέβαια ένα φόβος, ο οποίος όμως διαλύθηκε με την πρεμιέρα της παράστασης. Έγινε μεγάλη επιτυχία».

Η υπόθεση του έργου τραγικά κλασσική: ένας απόστρατος στρατηγός, φτωχός πλέον αλλά ηθικά ακέραιος, δέχεται την τιμή να στηθεί άγαλμα του σε μια πλατεία. Αργότερα όμως μαθαίνει ότι η κίνηση αυτή δεν έγινε για να τον τιμήσουν, αλλά για να εισπράξουν οι πολιτικοί λεφτά από την κατασκευή του αγάλματος. Ένα έργο τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε χθες, μέσα από το οποίο περνά πλήθος μηνυμάτων: η διαφθορά των πολιτικών, η δύναμη του χρήματος, η ιδεολογία και η ακεραιότητα -που ωστόσο δεν ανταμείβονται.

Ο Χάρρυ Κλυνν βρίσκει αισιόδοξο το μήνυμα της παράστασης.

«Αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν είναι τα πάντα ισοπεδωμένα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχει ελπίδα. Ο διεφθαρμένος πολιτικός υπάρχει, αλλά υπάρχει και ο αντίποδας, δηλαδή ο έντιμος χαρακτήρας. Ό, τι κακό και να γίνει θα υπάρξει στον αντίποδα και το καλό».

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έσπευσαν στο θέατρο για να παρακολουθήσουν την παράσταση. Μπορεί το θέατρο να μην ήταν γεμάτο, αλλά το κοινό ήταν πάρα πολύ θερμό, και λόγω των κωμικών στοιχείων, αλλά και λόγω της αμεσότητας που δημιουργούσε η ερμηνεία του Χάρρυ Κλυνν. Για την ανταπόκριση του κόσμου γενικά, ο ηθοποιός σχολίασε:

«Ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν δει το έργο, αντιδρούν σαν να το γνωρίζουν. Το έργο μιλάει στο υποσυνείδητό τους, τους θυμίζει πράγματα οικεία».

Ο αγαπημένος κωμικός για τα μελλοντικά του σχέδια δήλωσε μόνο το εξής:

«Δεν κάνω ποτέ σχέδια. Υγεία μόνο να έχουμε και υπάρχει χρόνος να συνεχίσουμε αυτό ξεκινήσαμε, το οποίο το βλέπω κυρίως ως προσφορά και λιγότερο ως αμοιβή. Διαφορετικά, όπως είπε ο Στανισλάφσκι, παύει να είναι ιερέας του πάθους και της ομορφιάς ο ηθοποιός και γίνεται ένας ψυχρός έμπορος. Εγώ δεν έχω καταντήσει ακόμη έτσι!».

 

Εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Ιούλιος 2009