Ψυχρός Πόλεμος - κριτική ταινίας

Ψυχρός Πόλεμος (Cold War / Zimna wojna), 2018

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Πρωταγωνιστούν: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ

Στην μεταπολεμική Πολωνία, ο πιανίστας Βίκτορ και άλλοι μουσικοί επιλέγουν τραγουδιστές για να δημιουργήσουν μια χορωδία παραδοσιακής μουσικής - έτσι ο Βίκτορ θα γνωρίσει τη Ζούλα. Μεταξύ τους θα γεννηθεί ένας θυελλώδης έρωτας, όμως οι πολιτικές συνθήκες δεν τους αφήνουν να ζήσουν όπως θέλουν. Η χορωδία γίνεται όργανο κομμουνιστικής προπαγάνδας, ενώ ο Βίκτορ σχεδιάζει να δραπετεύσει σε άλλη χώρα.

Μετά την συγκλονιστική "Ida", ο Παβλικόφσκι επιστρέφει στο τετράγωνο καρέ, στο ασπρόμαυρο και στο παρελθόν της Πολωνίας. Στον "Ψυχρό Πόλεμο" έχουμε έναν πετυχημένο, διπλής ερμηνείας τίτλο που περιγράφει απόλυτα την ταινία: ένας έρωτας που δεν μπορεί να ανθίσει όπως θα μπορούσε, σε μια Ευρώπη που δεν αφήνει τους πολίτες της να ζήσουν όπως επιθυμούν.

Οι ήρωες μας συναντιούνται μοιραία με την ίδια την Ιστορία και όσο κι αν απομακρύνονται από την Πολωνία, δεν μπορούν να βγάλουν την Πολωνία από μέσα τους, την οποία φαίνεται να κουβαλάνε όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν. Θύματα των ιστορικών συγκυριών, αλλά και των προσωπικών τους αποφάσεων, μοιάζουν να μη βολεύονται πουθενά και να μην μπορούν να βρουν την ευτυχία.

Μια τραγική ερωτική ιστορία, μια ενδιαφέρουσα καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχή και ταυτόχρονα μια βαθιά πολιτική ταινία, την οποία ο Παβλικόφσκι παρουσιάζει με σεβασμό, με τρόπο λιτό (σε αυτό βοηθάει και η επιλογή του ασπρόμαυρου, αλλά και το μοντάζ) και με απόλυτη σοβαρότητα.

Μια σύγκριση με την "Ida" ίσως δεν έχει νόημα, από την άλλη όμως είναι και αναπόφευκτη: ο "Ψυχρός Πόλεμος" μπορεί να μη φτάνει την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και το σεναριακό βάθος της "Ida", παραμένει όμως μια ταινία που αγγίζει τον θεατή.

(Το "Cold War" ήταν υποψήφιο για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας).