La grande bellezza (Η τέλεια ομορφιά), 2013

Σκηνοθέτης: Paolo Sorrentino

Παίζουν: Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli

 

Ο Jep Gambardella είναι ένας 65άρης δημοσιογράφος, που στα νιάτα του έγραψε ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα, χάρη στο οποίο κατάφερε να βρεθεί στο κέντρο της ιταλικής ελίτ και στην κορυφή της κοσμικής ζωής της Ρώμης. Η καθημερινότητα του είναι μια ατελείωτη σειρά από πάρτι, δεξιώσεις και συμμετοχές σε κοσμικές εκδηλώσεις, όμως αυτός, όντας πλέον στο κατώφλι των γηρατειών, αισθάνεται ότι η ζωή του δεν έχει κανένα νόημα.

Μια ταινία-ύμνος στην ομορφιά της Ρώμης και μια σπουδή στην ψυχοσύνθεση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η "Τέλεια Ομορφιά" κατάφερε να συνδυάσει πολύ καλά την πόλη με το άτομο, δημιουργώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση ανάμεσα στα δύο αυτά μεγέθη. Η Ρώμη δεν λειτουργεί μόνο ως φόντο-χάρμα οφθαλμών, αλλά ως παράγοντας που επηρεάζει και διαμορφώνει τη ζωή των κατοίκων της. Μια ζωή που αποτελείται κυρίως από πάρτι, εκκωφαντικές μουσικές, προκλητικά δρώμενα και ανθρώπους κενούς, που βρίσκονται ένα βήμα πριν την απελπισία.

Στο κέντρο όλων αυτών ο ήρωας μας, ένας ωραίος τύπος, έξυπνος, οξυδερκής, με χιούμορ, ο οποίος βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Και είναι τόσο εύστοχα μα και με απλό τρόπο δοσμένο το αδιέξοδο αυτό, που δεν μπορεί παρά να παρασύρει τον θεατή στο ταξίδι αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης που επιδιώκει να κάνει ο πρωταγωνιστής.

Ο Σορεντίνο κατάφερε να κάνει μια ταινία πανέμορφη σκηνοθετικά και με πολύ βαθιά νοήματα σεναριακά. Καταφέρνει να ασκήσει μια πολύ έξυπνη κριτική στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς των ανθρώπων της σύγχρονης κοινωνίας, παρουσιάζοντας παράλληλα πολύ γλαφυρά -σχεδόν χειροπιαστά- την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον απολογισμό της ζωής του. Δικαίως το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2014.

Καλοκαίρι για εμάς τους σινεφίλ σημαίνει ταινίες με πολύ γαλάζιο και με πολύ νερό! Ιδού μερικές ταινίες στις οποίες η θάλασσα αποτελεί βασικό συστατικό -ή ακόμα καλύτερα- πρωταγωνιστεί!

 

The Beach, του Danny Boyle (2000)

Η ταινία "Η παραλία" έλαβε μάλλον αμφιλεγόμενες κριτικές, αλλά αυτό στο οποίο συμφώνησαν όλοι οι θεατές ανεξαιρέτως ήταν ότι το τοπίο ήταν φανταστικό! Σε μια απομονωμένη παραλία μία ομάδα ανθρώπων σχηματίζει μια μικρή κοινότητα, μακριά από τον πολιτισμό. Ο Danny Boyle όχι στα καλύτερα του, ο Leonardo DiCaprio αξιοπρεπής, η Tilda Swinton που ξέρουμε και αγαπάμε και μια ταινία με πολλά ενδιαφέροντα μηνύματα που μάλλον αδικήθηκε.

 

The Blue Lagoon, του Randal Kleiser (1980)

Ένα καράβι ναυαγεί σε ένα ερημικό νησί και δυο μικρά παιδιά μαθαίνουν μόνα τους να ζούνε μακριά από τον πολιτισμό. Η ταινία που μας μάγεψε με τις πανέμορφες εικόνες της, που στιγμάτισε την παιδική μας ηλικία και που μας σύστησε την Brooke Shields.

 

Cast Away, του Robert Zemeckis (2000)

Άλλο ένα ναυάγιο και μια ενδιαφέρουσα ιστορία επιβίωσης, με τον Tom Hanks να τα βγάζει πέρα σε ένα έρημο νησί μετά την πτώση του αεροπλάνου στο οποίο επέβαινε. Εδώ βέβαια δεν έχουμε ειδυλλιακά τοπία, αλλά μια θάλασσα-εχθρό, την οποία ο ήρωας μας πρέπει να ελέγξει για να καταφέρει να βρεθεί πίσω στον πολιτισμό.

 

Life of Pi, του Ang Lee (2012)

Τι γίνεται όταν ένα αγόρι και μια τίγρης εγκλωβίζονται μεσοπέλαγα στην ίδια βάρκα; Μια απίθανη ιδέα που κατέληξε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Η θάλασσα βέβαια είναι ψηφιακή, αλλά έστω κι έτσι το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. 

 

Jaws, του Steven Spielberg (1975)

Η θάλασσα εκτός από όμορφη μπορεί να είναι και πολύ επικίνδυνη, κι αυτό το νιώθουν πολύ έντονα όσοι βλέπουν "Τα σαγόνια του καρχαρία". Το θρίλερ που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με απόηχο που φτάνει ως τις μέρες μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί όταν οι ανυποψίαστοι λουόμενοι μιας παραλίας ξεκινούν να δέχονται επιθέσεις από καρχαρίες.

 

Mamma Mia!, της Phyllida Lloyd (2008)

Ήλιος, θάλασσα, καλοκαίρι, ελληνικά νησιά, η Meryl Streep, ένα ανάλαφρο story και τα τραγούδια των Abba κάνουν το " Mamma Mia!" μια υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δε θα άξιζε αν η πλοκή της ταινίας δεν εκτυλισσόταν πλάι στο κύμα.

 

The Big Blue, του Luc Besson (1988)

Δεν υπάρχει ταινία που να αποθεώνει τόσο τη θάλασσα όσο το "Απέραντο γαλάζιο". Οι πρωταγωνιστές μας ασχολούνται με τις καταδύσεις, είναι φίλοι από μικροί, αλλά και ανταγωνιστές παράλληλα. Η σχέση που έχουν αναπτύξει με τη θάλασσα ξεπερνά τα όρια της απλής αγάπης. Από τις λίγες ταινίες που η θάλασσα αποτελεί βασικό συστατικό της πλοκής. Και επειδή γυρίστηκε την Ελλάδα, την αγαπάμε λίγο παραπάνω.

 

Pirates of the Carribean, των Gore Verbinski (2003, 2006 & 2007) / Rob Marshall (2011) / Joachim Ronning & Espen Sandberg (2017)

Πειρατές και θάλασσα πάνε πακέτο και αυτή η σειρά ταινιών που έχει σπάσει ταμεία και μας έχει συστήσει άλλη μια θεότρελη κινηματογραφική εκδοχή του Johnny Depp μας αρέσει πολύ. Πονηροί πειρατές, θαρραλέες γυναίκες, κατάρες, μάχες, υπερφυσικά όντα και φυσικά πολύ νερό είναι όσα απαρτίζουν τις πέντε ταινίες.

 

Waterworld, του Kevin Reynolds (1995)

Εδώ έχουμε μια ταινία με πολύ-πολύ νερό -εξ ου και ο τίτλος. Στο μακρινό μέλλον οι πάγοι έχουν λιώσει, οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν σε καράβια, ενώ παράλληλα αναζητούν κάποιο κομμάτι στεριάς. Παρόλο που η ταινία κόστισε μια περιουσία, ούτε στον κόσμο άρεσε ούτε είχε μεγάλη επιτυχία στο box office.

 

(Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr)

 

On body and soul (Testrol es lelekrol / Η ψυχή και το σώμα), 2017

Παίζουν: Geza Morcsanyi, Alexandra Borbely

Σκηνοθεσία: Ildiko Enyedi

 

Ο Έντρε και η Μαρία εργάζονται στο ίδιο περιβάλλον, σε ένα σφαγείο, οικονομικός διευθυντής αυτός, υπεύθυνη ποιοτικού ελέγχου αυτή. Αυτός μοναχικός, με το ένα χέρι παράλυτο. Αυτή εσωστρεφής, με σύνδρομο Άσπεργκερ. Κάποια στιγμή οι δύο ήρωες θα ανακαλύψουν τυχαία ότι βλέπουν αμφότεροι ακριβώς το ίδιο όνειρο. Και τότε θα κάνουν μια απόπειρα να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Πρωτότυπη ταινία, που επιδιώκει να παίξει με σύμβολα και με δίπολα. Η μοναξιά και η αγάπη. Η λογική και το συναίσθημα. Η καθημερινότητα και ο ονειρικός κόσμος. Τα πάντα σε αυτήν την ταινία ακροβατούν ανάμεσα σε δύο μεγέθη, και το τεντωμένο σκοινί δεν είναι άλλο από την μοναξιά που βιώνουν οι ήρωες και την προσπάθεια τους να ξεφύγουν από αυτήν.

Η σκηνοθέτης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στο αισθητικό κομμάτι της ταινίας, χάρη στο οποίο καταφέρνει να αποδώσει πολύ γλαφυρά τα συναισθήματα και τις προθέσεις των ηρώων. Ο κόσμος των ονείρων -ένα χιονισμένο δάσος στο οποίο οι ήρωες μας είναι ελάφια- είναι γαλήνιος, σιωπηλός και πανέμορφος. Η ρουτίνα και η καθημερινότητα στο σφαγείο αποστειρωμένη. Τα σπίτια των ηρώων στα οποία μένουν μόνοι τους μικρά και σκοτεινά.

Με το ιδιαίτερο σενάριο και την άψογη σκηνοθεσία έρχονται και κουμπώνουν και οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, κάνοντας την "Ψυχή και το σώμα" μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εμπειρία. (Η ταινία είναι ούγγρικη και ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Απέσπασε παράλληλα Χρυσή Άρκτο και το Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ του Βερολίνου).  

Τελειομανής, προσεκτικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια, ο σκηνοθέτης που μας συστήθηκε με το "American Beauty" και μας κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον με τις επόμενες ταινίες του, γεννήθηκε την 1η Αυγούστου του 1953.

 

Ο Sam Mendes είναι ειδική περίπτωση σκηνοθέτη, κι αυτό γιατί κατάφερε αυτό που δεν έχουν πετύχει παρά ελάχιστοι σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου: έκανε πάταγο από την πρώτη του κιόλας ταινία. Το 1999 ήταν η χρονιά του "American Beauty": βραβεία, Όσκαρ, αποθεωτικές κριτικές -και όχι άδικα. Ο Mendes με την πρώτη του αυτή σκηνοθετική δουλειά κατάφερε να κερδίσει κοινό και κριτικούς, να μας χαρίσει ένα αριστούργημα και να δώσει ένα πολύ ξεχωριστό σκηνοθετικό στίγμα.

Έκτοτε, μας έδωσε άλλες έξι ταινίες, όλες ενδιαφέρουσες, όλες μαεστρικά σκηνοθετημένες, όλες άξιες λόγου: "Road to perdition", "Jarhead", "Revolutionary Road", "Away We Go" και φυσικά οι ταινίες James Bond "Skyfall" και "Spectre" που τον έφεραν δυναμικότερα από ποτέ στο επίκεντρο.

Αν έπρεπε να αποδώσουμε ένα επίθετο για κάθε σκηνοθέτη, για τον Mendes νομίζω θα διαλέγαμε το εξής: τελειομανής. Ο Mendes για κάθε του ταινία δημιουργεί ένα μικρό σύμπαν, στο οποίο τοποθετεί πολύ προσεκτικά ένα-ένα τα κομμάτια της κάθε σκηνής μέχρι να μας παραδώσει ένα άψογο αποτέλεσμα, χωρίς ψεγάδια, χωρίς ατέλειες, χωρίς παραφωνίες.

Ωστόσο, ο Sam Mendes παραμένει μέχρι σήμερα ο σκηνοθέτης του "American Beauty" -καμιά από τις υπόλοιπες ταινίες του δεν κατάφερε να φτάσει -πολύ περισσότερο να ξεπεράσει- το καλλιτεχνικό επίπεδο αυτής της πρώτης. Γιατί μπορεί η αρτιότητα να είναι το ζητούμενο του για κάθε του ταινία, όμως στο "American Beauty" είχε προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα.

Αν η πρώτη του αυτή ταινία έφτασε να είναι η πιο πολυσυζητημένη του 1999 και κάτοχος πέντε Όσκαρ αυτό μάλλον οφείλεται -μεταξύ άλλων- στην καθαρή της ατμόσφαιρα. Το σύμπαν του "American Beauty" είναι τόσο τακτοποιημένο, τόσο καλοστημένο, που καταντάει ψυχρό και αποστειρωμένο, σχεδόν ψυχαναγκαστικό. Όμορφα πλάνα, καλοσυγυρισμένα δωμάτια, προσεκτικές κινήσεις των ηρώων, τάξη και απλότητα. Η αίσθηση αυτή που αποπνέει η ταινία ταιριάζει υπέροχα με τον κυνισμό των ηρώων και από την άλλη, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, έρχεται κόντρα στα θυελλώδη συναισθήματα των χαρακτήρων της και στα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα που διαπραγματεύεται το φιλμ.

Ο Mendes μάς δίνει μια πολύ δυνατή ιστορία, αλλά δε φωνάζει για αυτήν. Μας ταρακουνάει, αλλά το κάνει με έναν τρόπο ήρεμο, πράο, αργό, σαν να σηκώνει τα χέρια ψηλά, σαν να μην ευθύνεται αυτός για τα συναισθήματα που μας δημιουργεί η ταινία. Αυτός απλώς κρατάει τα νήματα και τα πάντα κινούνται ρυθμικά από μόνα τους, σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.

Σε καμία από τις άλλες του ταινίες δε συναντούμε σε τόσο μεγάλο βαθμό την τακτοποιημένη αυτή απλότητα, εκτός από το "Revolutionary Road". Η πολυσυζητημένη επανένωση των Leonardo DiCaprio και Kate Winslet τους έφερε σε ένα κοινωνικό δράμα των 50s, στο οποίο οι ήρωες προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις υπαρξιακές τους αναζητήσεις και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Βαδίζοντας στα σκηνοθετικά χνάρια του "American Beauty" και αναπλάθοντας κάτι από εκείνη την ατμόσφαιρα, έχουμε ένα φιλμ με δυνατές ερμηνείες, άψογα πλάνα, πολύ δυνατό story. Πραγματικά, πρόκειται για μια ταινία χωρίς λάθη και χωρίς ατέλειες. Παρόλ' αυτά, δυστυχώς, η ταινία δεν πείθει, δε συγκινεί, δεν κερδίζει τις εντυπώσεις.

Ο Sam Mendes αξίζει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο χαρισματικούς σκηνοθέτες του Hollywood. Σε αυτούς που ξεχωρίζουν, σε αυτούς που έχουν το προσωπικό τους σκηνοθετικό ύφος. Ίσως όμως να ανέβασε από την αρχή τον πήχη πολύ ψηλά. Και θα θέλαμε πολύ να τον δούμε να τον φτάνει και να τον ξεπερνάει.

(Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr)

 

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι), 2017

Σκηνοθέτης: Martin McDonagh

Παίζουν: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell

Η Μίλντρεντ θεωρεί ότι η αστυνομία δεν κάνει τίποτα για να πιάσει τον δολοφόνο της κόρης της, η οποία βιάστηκε και δολοφονήθηκε πριν από εφτά μήνες. Για να ταρακουνήσει την αστυνομία, γράφει προκλητικά μηνύματα σε τρεις διαφημιστικές πινακίδες. Η οικογένεια της, η αστυνομία και γενικά η μικρή πόλη του Έμπινγκ, στο Μιζούρι θα αντιδράσει με διάφορους τρόπους.

Η ταινία που τράβηξε τα πιο επαινετικά σχόλια των σινεφίλ για το 2017 και που θα έπρεπε -κατά την άποψη πολλών- να είχε κερδίσει και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δικαιώνει τη φήμη της και στέκεται πάνω από αυτήν.

Οι Τρεις Πινακίδες θα μπορούσαν να είχαν ξεγλιστρήσει στην ευκολία -και στην παγίδα- του αστυνομικού θρίλερ, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να εστιάσουν στους ήρωες, στα συναισθήματα τους, στην εξέλιξη τους και στο πόσο επηρεάζονται όλοι -ο καθένας με διαφορετικό τρόπο- από την κίνηση της πρωταγωνίστριας να τοποθετήσει προκλητικά μηνύματα σε τρεις τεράστιες πινακίδες.

Η ταινία ρίχνει μια πολύ διεισδυτική ματιά στο τι συμβαίνει σε μια μικροκοινωνία, με τις ζήλιες, τα κουτσομπολιά, τις προστριβές, τις παρεξηγήσεις, την ψυχοσύνθεση του καθενός, παίρνοντας ως αφετηρία -πάντα- το θέμα των πινακίδων. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι -που καθιστά την ταινία και άκρως ρεαλιστική- είναι οι αντιδράσεις του κάθε ήρωα σε όσα συμβαίνουν, μέσα από μια αλληλένδετη αλληλουχία γεγονότων που τους επηρεάζει και τους αλλάζει. Αυτό φυσικά επιτυγχάνεται χάρη στις καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ειδικά της Frances McDormand και του Sam Rockwell οι οποίοι δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας.

Οι Τρεις Πινακίδες είναι μια έξυπνη ταινία, με τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις και τα κωμικά και δραματικά στοιχεία στα σημεία που πρέπει, που δεν είναι υποκύπτει σε κανένα κλισέ. Και πάνω απ' όλα είναι μια πρωτότυπη ταινία, η οποία καταφέρνει με πολύ απλά μέσα να θίξει ένα θέμα ασυνήθιστο. Από τα καλύτερα που είδαμε στο σινεμά τα τελευταία χρόνια.