Ο πρωταγωνιστής του "Fight Club" και του "American History X" σβήνει κεράκια στις 18 του Αυγούστου.

Ήταν μέσα προς τέλη των 90s όταν ο Edward Norton εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη και μας έκανε να τον λατρέψουμε για πάντα. Εμβληματικοί ρόλοι σε θρυλικές ταινίες των έκαναν να περάσει σύντομα στη λίστα με τους καλύτερους ηθοποιούς του Hollywood. Τι έγινε όμως μετά; Το παράξενο με τον Norton είναι ότι τις επόμενες δύο δεκαετίες οι επιλογές του δεν είναι και οι καλύτερες και πολλές από τις ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει είναι είτε μέτριες είτε πέρασαν απαρατήρητες. Ιδού μια σύντομη αποτίμηση της καριέρας του μέσα από οχτώ ταινίες του.

 

Primal Fear (του Gregory Loblit), 1996

Το "Primal Fear" ήταν η ταινία που αποτέλεσε το ξεκίνημα του Norton. Και τι ξεκίνημα! Ένα συγκλονιστικό θρίλερ με απρόβλεπτο φινάλε και μια -διπλή- ερμηνεία από τον Norton που σε στιγματίζει. Αυτή και μόνο η ταινία ήταν αρκετή για να θεωρείται ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός του Hollywood. Φυσικά, κέρδισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.

American History X (του Tony Kaye), 1998

Δύο χρόνια μετά και ο Norton είναι και αρκετά ώριμος και αντάξιος του ξεκινήματος του. Η ταινία "American History X" είναι ένα αριστούργημα και η ερμηνεία του Norton την απογειώνει. Ακόμα μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και έχει πλέον καθιερωθεί στο χώρο.

Fight club (του David Fincher), 1999

Ένας αβανταδόρικος ρόλος και μια ταινία-θρύλος που στιγμάτισε και καθόρισε μία γενιά. Εντάξει, πολύ μεγάλη βέβαια και η συμβολή του Brad Pitt, αλλά μετά από αυτό ο Norton κερδίζει για πάντα μια θέση στους αγαπημένους ηθοποιούς των σινεφίλ.

Red Dragon (του Brett Ratner), 2002

Δέκα χρόνια περίπου μετά τη "Σιωπή των αμνών" έχουμε το prequel, κοινώς το πρώτο μέρος της τριλογίας των βιβλίων. Ωραία ταινία, που ασφαλώς όμως δεν καταφέρνει να φτάσει το επίπεδο της "Σιωπής των αμνών" και με έναν Norton, που ενώ είναι αξιοπρεπής στον κεντρικό ρόλο, μοιάζει μάλλον διεκπεραιωτικός και προβλέψιμος. Να πούμε ότι δεν του ταίριασε και πολύ ο ρόλος; Θα το πούμε.

The Illusionist (του Neil Burger), 2006

Για κάποιο λόγο φαίνεται κάπως ασυνήθιστο να πρωταγωνιστεί ο Norton σε ταινία με μάγους, αλλά τα καταφέρνει περίφημα. Πολύ αγαπητό φιλμ, με το μυστήριο του, το love story, την απρόβλεπτη πλοκή, που είχε βέβαια την ατυχία να περάσει λίγο απαρατήρητο επειδή συνέπεσε την ίδια χρονιά με το ίδιας θεματολογίας "The prestige". Κρίμα.

The painted veil (του John Curran), 2006

Άλλη μια αξιοπρεπής ταινία που πέρασε επίσης απαρατήρητη. Ο Norton υποδύεται τον απατημένο σύζυγο που προσπαθεί να συνυπάρξει και πάλι με την άπιστη γυναίκα του. Στωικός ο ίδιος, ελαφρώς υποτονική και η ταινία, αλλά μέχρι το τέλος καταφέρνει να σε κερδίσει.

The Grand Budapest Hotel (του Wes Anderson), 2014

Ο Norton αφού κάνει διάφορα περάσματα από περιπέτειες, από ταινίες με υπερήρωες και από κωμωδίες, έχει μια ωραία εμφάνιση στο απολαυστικό "The Grand Budapest Hotel" -και εμείς χαιρόμαστε που τον ξαναβλέπουμε σε μια τόσο ενδιαφέρουσα ταινία.

Birdman (του Alejandro G. Iñárritu), 2014

Το 2014 όλοι μιλούσαν για το "Birdman": για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, για την επιστροφή του Michael Keaton, για την υπέροχη ερμηνεία του Norton (που κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου). Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για επιστροφή του Norton, σε έναν απολαυστικό ρόλο με ιδιαίτερο στίγμα που του ταίριαζε γάντι, αλλά όχι, τον περιμένουμε σε κάτι καλύτερο.

 

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Artcore (artcoremagazine.gr)

The Grand Budapest Hotel, 2014

Σκηνοθέτης: Wes Anderson

Ηθοποιοί: Ralph Fiennes, F. Murray Abraham, Mathieu Amalric

 

Στο θρυλικό ξενοδοχείο Grand Budapest, κάπου στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, υπεύθυνος είναι ο Γκουστάβ Χ (Ralph Fiennes), ο οποίος με μοναδική μαεστρία φροντίζει ώστε όλα να πηγαίνουν ρολόι. Πιστός του φίλος είναι ο Ζίρο Μουσταφά, ένας νεαρός που δουλεύει στο λόμπι. Οι δύο φίλοι και συνεργάτες θα μπλέξουν σε μία τρομερή περιπέτεια, όταν ο Γκουστάβ θα γίνει κληρονόμος ενός ανεκτίμητου πίνακα ζωγραφικής. Ανθρωποκυνηγητά, πληρωμένοι δολοφόνοι, ένας έρωτας, ένας πόλεμος είναι μερικά μόνο από όσα θα συμβούν.

Καταρχάς –και πέρα από οτιδήποτε άλλο- το Grand Budapest είναι μια ταινία-χάρμα οφθαλμών. Η φωτογραφία, η σκηνογραφία, τα πλάνα, τα χρώματα, η σκηνοθεσία, τόσο ιδιαίτερα όλα και τόσο διαφορετικά από το στυλ κινηματογράφησης που έχουμε συνηθίσει που αυτό και μόνο αρκεί για να σε γοητεύσει η ταινία και να σε παρασύρει σε ένα υπέροχο κινηματογραφικό ταξίδι.

Αλλά –ευτυχώς- το Grand Budapest Hotel σε κερδίζει για πολλούς ακόμα λόγους. Η ιστορία, η πλοκή, η εξέλιξη, όλα κυλούν τόσο γρήγορα και όμορφα που δε σε αφήνουν να βαρεθείς λεπτό. Οι ήρωες άκρως ενδιαφέροντες και οι ηθοποιοί που τους ερμηνεύουν αντάξιοι των ρόλων τους –με κορυφαίο ασφαλώς τον Ralph Fiennes. Τα απανωτά γκεστ που σε κάνουν κάθε τόσο να αναφωνείς «α, παίζει κι αυτός;;».

Και αν θες να το πας πιο βαθιά και να δώσεις στην ταινία και άλλες προεκτάσεις, το Grand Budapest προσφέρεται και για αυτό: ο Γκουστάβ, με τους αριστοκρατικούς και παρωχημένους του τρόπους, συμβολίζει την Ευρώπη που πεθαίνει στην αυγή του πολέμου. Αλλά δε χρειάζεται να το ψάξεις τόσο πολύ για να απολαύσεις αυτήν την υπέροχη και ξεκούραστη ταινία, όπου συμβαίνουν απίθανα, σουρεαλιστικά και εντελώς ευφάνταστα πράγματα.

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, στις 26 Ιουλίου, ρίχνουμε μια ματιά στην υπέροχη καριέρα του και στεκόμαστε για λίγο στον καλύτερο ρόλο της ζωής του, αυτόν στο "American Beauty".

Ο Kevin Spacey είναι ο ηθοποιός που δε φωνάζει από μακριά, που δεν έχει όλα τα φώτα στραμμένα πάνω του, αλλά αν το σκεφτείς θα διαπιστώσεις ότι τον λατρεύεις, είναι ένας αθόρυβος ηθοποιός. Δε θα μετατρέψει την ταινία σε blockbuster, αλλά θα μείνεις άφωνος με την ερμηνεία του, δε θα πας σινεμά για χάρη του, αλλά το δικό του ρόλο θα σκέφτεσαι μετά το τέλος της ταινίας.

Μας τράβηξε για τα καλά την προσοχή με το "The Usual Suspects" το 1995, όπου κέρδισε και το πρώτο του Όσκαρ (Β' Ανδρικού) και μας έδωσε το υποκριτικό του στίγμα. Η ερμηνεία του στο θρίλερ "Seven" το 1995, όπου υποδύεται τον ψυχοπαθή δολοφόνο, αποτελεί τον ορισμό του κακού στο σινεμά, παρόλο που δεν εμφανίζεται στην ταινία παρά ελάχιστα. Άνετος, απολαυστικός και λαμπερός στο "LA Confidential" το 1997. Κόντρα ρόλος στο "Pay it forward" το 2004, όπου τον βλέπουμε ως μάλλον ντροπαλό, εσωστρεφή δάσκαλο με καμένο το μισό του πρόσωπο. Απλός, τραγικός, βαθιά ανθρώπινος στο "The life of David Gale" το 2003, στο οποίο υποδύεται τον θανατοποινίτη που προσπαθεί να πείσει μια δημοσιογράφο ότι είναι αθώος. Και φυσικά ο ρόλος που έπεισε ακόμα κι όσους δεν τον είχαν σε εκτίμηση, ο πανέξυπνος δολοπλόκος Francis Underwood στη σειρά "House of cards", ο ιδανικός ρόλος για αυτόν.

Αλλά ο καλύτερος του ρόλος πάντα παραμένει αυτός στο "American Beauty" -κι αυτό όχι επειδή κέρδισε το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου. Στο αριστούργημα του Sam Mendes που εντυπωσίασε Ακαδημία και κοινό το 1999, ο Kevin Spacey δεν είναι απλώς το κεντρικό πρόσωπο, αλλά αυτός που σηκώνει όλη την ταινία πάνω του. Αυτό φυσικά ισχύει για όλους τους πρωταγωνιστές, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ένα παραπάνω: όλα ξεκινούν από τον ήρωα, τον Lester Burnham και με αυτόν σχετίζονται.

Ο Lester Burnham, λοιπόν, έχει πάθει κρίση μέσης ηλικίας. Μισεί τη δουλειά του, έχει απομακρυνθεί από τη γυναίκα του και έχει ερωτευτεί τη φίλη της κόρης του. Ο έρωτας αυτός θα τον αφυπνίσει και θα τον κινητοποιήσει να βελτιώσει τη ζωή του και τον εαυτό του, να ξεφύγει από όσα τον δυσαρεστούν και να γίνει ευτυχισμένος. Ένα μεγάλο υπαρξιακό ζήτημα -τι είναι ευτυχία; τι είναι ομορφιά; τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους; γιατί δεν προσπαθούν οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι;- που μετουσιώνεται κινηματογραφικά με τη μεγαλειώδη ερμηνεία του Spacey.

Ο ήρωας του Spacey στο "American Beauty" είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, που φλερτάρει με την έννοια του loser. Η ερμηνεία του Spacey ποντάρει ακριβώς σε αυτό: να παρουσιάσει με αφοπλιστικό τρόπο τον πιο συνηθισμένο άνθρωπο (ώστε να ταυτιστούμε και μαζί του…). Ούτε κακίες, ούτε πονηριές, ούτε σκοτεινές πλευρές, που έχουμε συνηθίσει σε άλλους του ρόλους.

Ο Lester όμως αρχίζει να μεταμορφώνεται και να κυνηγά την ευτυχία. Και έτσι βλέπουμε τον Spacey να λάμπει, να αποκτά αυτοπεποίθηση, θάρρος, σεξ απίλ, τρέλα, και να γίνεται άλλοτε σαγηνευτικός άλλοτε επαναστάτης άλλοτε κυνικός, κρατώντας όμως σταθερό το χαμόγελο του και την ηρεμία του.

Αν ο ρόλος του Lester στο "American Beauty" έχει ερμηνευτικές εξάρσεις και μεταπηδούσε από τη μία ψυχολογική κατάσταση στην άλλη, ο ήρωας θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το αρμονικό και τέλεια ταξινομημένο σύμπαν του Sam Mendes. Το ότι ο Kevin Spacey κατόρθωσε να δώσει μια εσωτερική δύναμη στο ρόλο διατηρώντας όλη την στωικότητα και αποστειρωμένη ηρεμία της ταινίας, ήταν που έκανε όλη τη διαφορά.

Και μπορεί να φαίνεται ότι λείπει το υποκριτικό ταπεραμέντο του, όπως το έχουμε συνηθίσει σε άλλες ταινίες, στην πραγματικότητα όμως είναι ο πιο δύσκολος ρόλος του και η πιο βαθιά του ερμηνεία.

 

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine (artcoremagazine.gr)

10 ταινίες που -άμεσα ή έμμεσα- διαπραγματεύονται το θέμα της σχέσης πατέρα και γιου.

 

The Godfather I, II, III (1972, 1974, 1990), του Francis Ford Coppola

Στην αριστουργηματική αυτή τριλογία οι οικογενειακοί δεσμοί παίζουν τον κινητήριο μοχλό της δράσης. Πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή η εξουσία της Μαφίας περνά από τον πατέρα στο γιο, είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που οι σχέσεις μεταξύ των αρσενικών μελών της οικογένειας επηρεάζουν τα γεγονότα. Ο Al Pacino θα ασχοληθεί τελικά με την ..."οικογενειακή παράδοση", αφότου θα αναλάβει να εκδικηθεί για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πατέρα του, του Marlon Brando. Ο Brando φαίνεται επίσης να έχει ως απαράβατο ιερό τη σχέση του με τα παιδιά του. Ο Al Pacino, με τη σειρά του, έχει διαταραγμένες σχέσεις με τον δικό του γιο, επειδή ο τελευταίος ακολουθεί έναν δρόμο που αυτός δεν εγκρίνει. Και έτσι σιγά-σιγά ξεδιπλώνονται και απλώνονται σε πολλά επίπεδα οι σχέσεις πατεράδων και υιών μέσα στα χρόνια των τριών αυτών ταινιών.

Kramer VS Kramer (1979), του Robert Benton

Η απόλυτη ταινία για τη σχέση πατέρα-γιου. Η Meryl Streep έχει τα ψυχολογικά της και παρατάει σύζυγο (Dustin Hoffman) και παιδί. Πατέρας και γιος θα πρέπει να συνηθίσουν τη νέα τάξη πραγμάτων και να μάθουν να συμβιώνουν -και θα τα καταφέρουν περίφημα. Τρυφερό και συγκινητικό, το έργο μάς έρχεται από τα 70s, αλλά βλέπεται -με δάκρυα στα μάτια- σαν να γυρίστηκε χθες. (Και φυσικά κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου).

The shinning (1980), του Stanley Kubrick

Αν αυτή δεν είναι μια προβληματική σχέση πατέρα-γιου, τότε ποια είναι; Ο Jack Nicholson αναλαμβάνει να συντηρήσει για έναν ολόκληρο χειμώνα ένα απομονωμένο ξενοδοχείο. Στην πορεία όμως κάπου αρχίζει να τρελαίνεται και -εκτός από το σύζυγο- θα την πληρώσει και ο γιος. Ο απόλυτος τρόμος, λοιπόν, να βλέπεις τον πατέρα σου να εγκαταλείπει κάθε λογική -τρόμος που χτίστηκε περίφημα από τον Stanley Kubrick.

Star wars VI (1983), του Richard Marquant

(Όσοι δεν έχουν δει τα Star wars -αν υπάρχουν τέτοιοι- να μη διαβάσουν παρακάτω). Τα Star Wars μάς αρέσουν για πάρα πολλούς λόγους: περιπέτεια, αγωνία, διαπλανητικά κυνηγητά. Και για έναν λόγο επιπλέον: περιλαμβάνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις που είδαμε ever στη μεγάλη οθόνη. Η σκηνή που ο Darth Vader φωνάζει "Luke I'm your father" μας έχει φυσικά στιγματίσει και έχει δώσει στο όλο project μια ενδιαφέρουσα διάσταση που δεν έχει μέχρι εκείνη τη στιγμή. 

Back to the future I & II (1985, 1989), του Robert Zemeckis

Πώς θα ήταν αν είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον πατέρα σου στα νιάτα του; Ο Marty McFly (Michael Fox) είχε αυτήν την ευκαιρία χάρη στη χρονομηχανή του επιστήμονα φίλου του Emmett Brown. Ο πατέρας McFly βέβαια είναι αδέξιος και ντροπαλός και η εικόνα του μάλλον απογοητευτική, αλλά ο ήρωας μας πρέπει όχι μόνο να τον έχει από κοντά, αλλά και να τον βοηθήσει να τα φτιάξει με τη μητέρα του! Και στο sequel της ταινίας συναντάμε πάλι τη σχέση πατέρα-γιου, καθώς ο ήρωας ταξιδεύει στο μέλλον για να γλιτώσει το γιο του από μπελάδες…  

Indiana Jones and the Last Crusade (1989), του Steven Spielberg

Χαριτωμένη, αστεία, αρκετά ρεαλιστική, ο τρόπος που παρουσιάζεται η σχέση μεταξύ του Indiana Jones και του πατέρα του σε αυτήν την ταινία είναι υπέροχος και συνδέεται πολύ όμορφα με την πλοκή. Πατέρας και γιος μοιάζουν να μην έχουν τις καλύτερες σχέσεις και διαφωνούν συχνά-πυκνά, αλλά αγαπιούνται πολύ και βοηθούν ο ένας τον άλλον με τους πιο απίθανους τρόπους -ό,τι συμβαίνει δηλαδή και στη ζωή! Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι οι κοινές σκηνές Harrison Ford-Sean Connery (και γι' αυτό ξεχωρίζουμε αυτό το φιλμ από τα άλλα τρία της τετραλογίας).

In the name of the father (1993), του Jim Sheridan

Ο Daniel Day-Lewis φυλακίζεται άδικα με την κατηγορία της τρομοκρατίας -και μαζί με αυτόν η μπάλα παίρνει και τον πατέρα του. Πατέρας και γιος αγωνίζονται μέσα από τη φυλακή να βρούνε το δίκιο τους και έρχονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλον. Η ταινία κάνει ούτως ή άλλως το στομάχι σου να σφίγγεται από θυμό για την αδικία, αλλά αν κάτι απογειώνει το συναισθηματικό της φορτίο είναι η σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών.

The lion king (1994)

Ποιος δεν έχει κλάψει στη σκηνή που ο Μουφάσα πεθαίνει και  ο Σίμπα μένει ορφανός; Η σχέση των δύο αυτών λιονταριών είναι η βάση όλης της ταινίας και φυσικά είναι σαφές ότι ο Σίμπα δε θα είχε γίνει ποτέ αυτό που κατάφερε τελικά να γίνει αν δεν είχε χάσει τον πατέρα του. Από τα best of της Disney που καταφέρνει να περάσει τα μηνύματά της με πολύ εύστοχο και ώριμο τρόπο.

La vita è bella (1997), του Roberto Benigni

Αυτή είναι και θα είναι η νούμερο ένα ταινία για την πατρική αγάπη. Ο Roberto Benigni είναι Εβραίος και οδηγείται από τους Γερμανούς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μαζί του είναι και ο γιος του, που δεν πρέπει όμως να καταλάβει τίποτα για τη φρίκη του πολέμου. Ο ευφυέστατος πατέρας καταφέρνει να δημιουργήσει στον υιό του την εντύπωση πως παίρνουν μέρος σε ένα παιχνίδι με έπαθλο ένα τανκ. Κι εμείς ως θεατές δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε στις τραγελαφικές σκηνές ή να κλάψουμε.

Big fish (2003), του Tim Burton

Μια πανέξυπνη ταινία που μας παρουσιάζει ένα σωρό σουρεαλιστικές ιστορίες, με σημείο αναφοράς τη σχέση πατέρα-γιου. Ο πατέρας, λοιπόν, της ταινίας μας έχει τη συνήθεια να αφηγείται θεότρελες και εντελώς απίθανες ιστορίες, πράγμα που θα τον οδηγήσει σε βαθιά ρήξη με το γιο του. Κάποια γεγονότα όμως θα σταθούν ως αφορμή για να επανεξετάσει ο γιος τη γνώμη που έχει για τον πατέρα του. Διασκεδαστικό, τρυφερό, συγκινητικό, λυτρωτικό, το πιο διαφορετικό (και -γιατί όχι;- ίσως και το πιο ωραίο) φιλμ του Tim Burton.

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine (artcoremagazine.gr)

10 -καλές και κακές- στιγμές από τη σκηνοθετική πορεία του Clint Eastwood

Ακόμα κι αν είσαι κάτω από τριάντα και δεν πρόλαβες να αγαπήσεις τον ηθοποιό Eastwood, σίγουρα μπορείς να λατρέψεις τον σκηνοθέτη. Ο Eastwood πέρασε στη σφαίρα του κινηματογραφικού θρύλου ήδη από τη συμμετοχή του σε δεκάδες ταινίες και από τους εμβληματικούς του ρόλους στα γουέστερν και στις αστυνομικές ταινίες ως βρώμικος Χάρυ. Η καριέρα του στην 7η τέχνη ήταν ήδη κορυφαία χάρη στις ερμηνείες του, όμως ο Eastwood εκτός από ωραίος ηθοποιός, είναι και κορυφαίος σκηνοθέτης. Έχει σκηνοθετήσει δεκάδες ταινίες από την δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα και μας έχει χαρίσει κινηματογραφικά διαμάντια που λατρέψαμε.

Unforgiven (Οι ασυγχώρητοι), 1992

Ο Clint Eastwood σκηνοθετεί το τελευταίο γουέστερν της καριέρας του και κερδίζει και το πρώτο του Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ο Clint Eastwood και ο Morgan Freeman έχουν αποσυρθεί από τη δράση, αλλά αποφασίζουν να αναλάβουν μια ακόμα δουλειά για να βοηθήσουν μια ομάδα γυναικών που θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Πρόκειται για ένα πιο …συναισθηματικό γουέστερν, όχι στο είδος που μας είχε συνηθίσει ο Eastwood. Η ταινία κέρδισε και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (που ίσως δεν το άξιζε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

The Bridges of Madison County (Οι γέφυρες του Μάντισον), 1995

Δεν είναι από τις ταινίες που θυμάσαι για μια ζωή, αλλά αξίζει να τη δεις. Ο Clint Eastwood και η Meryl Streep είναι δύο μεσήλικοι που ερωτεύονται κεραυνοβόλα και βιώνουν μια βαθιά και γνήσια αγάπη. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Robert James Waller και ο Eastwood μπορεί να υπερηφανεύεται αν μη τι άλλο γι' αυτό: ότι δεν κατέστρεψε το βιβλίο και έκανε μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές της λογοτεχνίας στη μεγάλη οθόνη (στο μέτρο τουλάχιστον που αυτό είναι εφικτό).

Mystic River (Σκοτεινό ποτάμι), 2003

Είναι το "Mystic river" το αριστούργημα του Eastwood; Ναι, είναι. Τρεις παιδικοί φίλοι ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια κάτω από δυσάρεστες συνθήκες: η κόρη του ενός έχει δολοφονηθεί, ο άλλος είναι ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση, ενώ ο τρίτος είναι ο ύποπτος. Συγκλονιστικό θρίλερ, από τα κορυφαία που γυρίστηκαν ποτέ, και με ένα φινάλε που σε στοιχειώνει. Θα μπορούσε βέβαια η ταινία να παραμείνει απλώς στο επίπεδο ενός καλογυρισμένου θρίλερ: όμως ο Eastwood, πέρα από την αγωνία και τη δράση, φωτίζει με έναν μοναδικό τρόπο τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων του και αυτό είναι που κάνει τη ταινία τόσο τραγική. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό του Eastwood ως σκηνοθέτη, ότι ενώ αφηγείται πολύ σκληρές ιστορίες, τους δίνει μια βαθύτατα ανθρώπινη διάσταση. (Δύο Όσκαρ Ερμηνείας και άλλες τέσσερις υποψηφιότητες, μεταξύ άλλων Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας -που θα μπορούσαν να είχαν κερδηθεί, αν εκείνη την χρονιά δεν είχε σαρώσει το "Lord of the rings: the return of the king").

Million Dollar Baby, 2004

Αυτή είναι ταινία για πολύ κλάμα: ανθρώπινη, συγκινητική, τρυφερή, και συγχρόνως σκληρή. Η Hilary Swank βάλθηκε στα τριάντα-φεύγα της να γίνει πυγμάχος και ο σκληρός και λιγομίλητος Eastwood δε θέλει να την προπονήσει. Σύντομα βέβαια θα αλλάξει γνώμη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας ιδιαίτερος δεσμός. Η ταινία του Eastwood που σάρωσε τα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Ά Γυναικείου για τη Hilary Swank και Β' Ανδρικού για τον Morgan Freeman και άλλες τρεις υποψηφιότητες) και που αποτελεί μία από τις πιο άρτιες και δυνατές της φιλμογραφίας του.

Changeling (Η ανταλλαγή), 2008

Όχι από τις καλύτερες σκηνοθετικές στιγμές του, παρόλο που έχει στα χέρια του μια Angelina Jolie που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας (και μας κάνει και πάλι να αναρωτιόμαστε γιατί χαραμίζεται σε ταινίες δράσης) και ένα story πάρα πολύ δυνατό που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η ταινία, λοιπόν, είναι ένα ενδιαφέρον θρίλερ, που έχει να κάνει με την εξαφάνιση ενός αγοριού. Jolie και αστυνομία ψάχνουν και έρχονται στο φως ανατριχιαστικά στοιχεία… Δυστυχώς, σε κάποια σημεία σαν να μη σε πείθει το φιλμ και φαίνεται να έχει μερικά σεναριακά κενά -δεδομένου ότι σκηνοθέτης είναι ο Eastwood έχεις μεγαλύτερες προσδοκίες. Το ωραίο πάντως με αυτήν την ταινία είναι ότι ο Eastwood έχει γράψει και το soundtrack (ναι, ασχολείται και με αυτό!) και είναι καταπληκτικό.

(πάρε μια γεύση από το soundtrack εδώ)

Gran Torino, 2008

Άλλο ένα αριστούργημα και η προτελευταία φορά που είδαμε τον Clint Eastwood μπροστά από την κάμερα. (Γι' αυτό και πολλοί υποστήριξαν πως η Ακαδημία θα έπρεπε να του είχε δώσει για αυτήν την ταινία Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, μιας και, παρά τις κατά καιρούς υποψηφιότητες, δεν έχει κερδίσει ποτέ). Κι εδώ τον βλέπουμε στον συνηθισμένο ρόλο του σκληρού και ιδιότροπου, που αναπτύσσει μια φιλική σχέση με τους ασιατικής καταγωγής έφηβους γείτονες του. Αντιρατσιστικά μηνύματα, δράση, ένα πολύ δυνατό σενάριο, ένα φινάλε συγκλονιστικό και μια ερμηνεία από τον Eastwood που, ας πούμε, αποτελεί την επιτομή όλης του της καριέρας ως ηθοποιός.

Hereafter (Η ζωή μετά), 2010

Μια ασυνήθιστη ταινία για Eastwood, καθώς έχουμε πολύ έντονο το μεταφυσικό στοιχείο. Τρεις ανεξάρτητες ιστορίες έχουν ως θέμα τους το θάνατο και την επαφή με την …άλλη πλευρά. Μια τέτοια ταινία θα μπορούσε να περάσει στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας, αλλά χάρη στον Eastwood κρατιέται σε πολύ ρεαλιστικά επίπεδα. Από τις πιο συγκινητικές και τρυφερές ταινίες που έχει γυρίσει.

J. Edgar, 2011

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Eastwood σκηνοθετεί μια βιογραφία, είναι όμως η μοναδική που επιλέγει ένα τόσο ιντριγκαδόρικο πρόσωπο σαν αυτό του ιδρυτή του FBI. Το καλό είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τον ήρωα του αποδίδει στη μεγάλη οθόνη τον ιδιότροπο και μυστήριο χαρακτήρα που -λένε ότι- είχε ο Hoover. Σε αυτό φυσικά συμβάλλει καταλυτικά και η αψεγάδιαστη ερμηνεία του Leonardo DiCaprio. Το κακό είναι ότι η ταινία δεν καταφέρνει να απογειωθεί, παρόλο που σε γενικές γραμμές είναι καλοστημένη. Είτε την δεις είτε όχι, σχεδόν το ένα και το αυτό…

American sniper (Ελεύθερος σκοπευτής), 2014

Εδώ ο Clint Eastwood λιγάκι μας τα χάλασε. Παρόλο που η ταινία έκανε μεγάλο ντόρο και έφτασε άνετα μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ (προτάθηκε μεταξύ άλλων και για Καλύτερης Ταινίας), είναι πολύ μέτρια -για τα δεδομένα τουλάχιστον του σκηνοθέτη. Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι βιογραφία του αμερικανού σκοπευτή Chris Kyle. Το αποτέλεσμα: άλλη μια ταινία σαν τις δεκάδες που έχουν γυριστεί τα τελευταία 10-15 χρόνια για τον πόλεμο στο Ιράκ, συν το γεγονός ότι αποτελεί απίστευτη …"αμερικανιά". Είναι να απορείς για ποιο λόγο αποφάσισε ο Eastwood να τη γυρίσει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο.

Sully, 2016

Στην τελευταία του μέχρι στιγμής ταινία είναι που σκέφτεσαι ότι ο αγαπημένος μας σκηνοθέτης μάλλον κουράστηκε και ίσως θα έπρεπε επιτέλους να αναπαυτεί και να σταματήσει να γυρίζει ταινίες. Από υπόθεση είναι σούπερ: μια βλάβη προκαλείται σε ένα αεροπλάνο εν ώρα πτήσης και ο πιλότος καταφέρνει άψογα να το προσγειώσει σε ένα ποτάμι εντός πόλης… Αντί να δώσει έμφαση στο καθεαυτό γεγονός και να δημιουργήσει μια ταινία αγωνίας και δράσης, επικεντρώνεται -δήθεν- στον ψυχισμό του ήρωα και στις αμφιβολίες του για το αν πήρε τη σωστή απόφαση. Μόνο που προφανώς δεν του βγήκε όπως θα ήθελε… Βαρετό, υποτονικό, άνευρο.

Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr