Sex and the City: πώς θα μας φαινόταν αν την ξαναβλέπαμε σήμερα;

Η αγαπημένη μας σειρά κλείνει φέτος 25 χρόνια από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από LIFO Μικροπράγματα

Παρά το γενικό hate που έχει εισπράξει αυτή η σειρά, εγώ δεν ντρέπομαι να δηλώσω με θάρρος ότι τη λατρεύω. Την έβλεπα φανατικά τα πρώτα χρόνια που προβαλλόταν και μπορώ πολύ ευχάριστα να τη δω και τώρα.

Ασχέτως αν κάποιος τη θεωρεί σαχλή, ανούσια ή υπερβολική, θα πρέπει να είναι τυφλός για να μη βλέπει το δυναμικό της τέμπο, τη φρεσκάδα της και τον πρωτοποριακό της χαρακτήρα, το έξυπνο σενάριο που σε κάθε επεισόδιο έδενε μεταξύ τους πολύ επιδέξια τις ιστορίες των τεσσάρων ηρωίδων. Είναι σπιρτόζικη, βλέπεται άνετα, πιάνει ωραία τον σφυγμό των ερωτικών και φιλικών σχέσεων.

Φέτος λοιπόν το Sex and the City κλείνει τα 25 χρόνια από τότε που πρωτοπροβλήθηκε και παραμένει επίκαιρο κι αγαπημένο (πολύ επίκαιρο μάλιστα, καθώς πρόσφατα παίχτηκε και η συνέχειά του, η δεύτερη σεζόν του And just like that…). Πώς θα μας φανεί όμως η θρυλική σειρά αν τη δούμε σήμερα; Θα μας φανεί εξίσου κουλ και πρωτοποριακή; Ή όχι; Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, το ίδιο κι εμείς.

Δεν θα σταθώ στα κλασικά αρνητικά που της καταλογίζουν σήμερα, ότι δεν είχε μαύρους κύριους χαρακτήρες και όχι αρκετούς γκέι. Άλλες εποχές τότε, λογικό κι αναμενόμενο. Για τα ίδια ακριβώς κατηγορούν και τα Φιλαράκια. Εμένα άλλα πράγματα μού έκαναν εντύπωση βλέποντας Sex and the City με τα μάτια του σήμερα και ιδού μερικές από τις σκέψεις μου.

- Η σειρά υποτίθεται είναι «φεμινιστική». Έτσι πέρασε στη συνείδηση του κόσμου τουλάχιστον. Τέσσερις γυναίκες σεξουαλικά απελευθερωμένες και οικονομικά ανεξάρτητες που ζουν μόνες τους στη Νέα Υόρκη. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι ηρωίδες είναι κομπλεξικές, ανασφαλείς, ζητάνε διαρκώς επιβεβαίωση από τους άντρες και αισθάνονται πολύ άσχημα όταν είναι single, παρά τις επαγγελματικές τους επιτυχίες και τον glam τρόπο ζωής τους. Η σειρά δεν θα έπρεπε να λέγεται «Sex and the City», αλλά «Life sucks if you are 30+ and single». Καθόλου μα καθόλου φεμινιστικό όλο αυτό.  

- Οι άντρες είναι πάντα ο εχθρός. Κυριολεκτικά. Όλες τους περιμένουν ανά πάσα στιγμή ότι ο σύντροφός τους θα τους τη φέρει, ότι έχει μια σκοτεινή πλευρά, ότι θα κάνει κάτι που δεν πρέπει. Ούτε που περνάει από το μυαλό τους ότι μπορεί να ευθύνονται ΚΑΙ αυτές που δεν σταυρώνουν έναν άντρα της προκοπής. Μόνο σε ένα επεισόδιο έχει η Κάρι μια αναλαμπή ότι μπορεί/ίσως/υπάρχει η πιθανότητα να φταίνε και αυτές («Could it be that the problem isn’t them, but, the horror of horrors, is it us?» γράφει στη στήλη της), αλλά μέχρι το επόμενο επεισόδιο το έχει ξεχάσει. Έλα, βρε Κάρι, παραλίγο.

- Υποτίθεται είναι σούπερ απελευθερωμένες σεξουαλικά, αλλά στο κρεβάτι μούγκα: ντρέπονται υπερβολικά να ζητήσουν κάτι από τον σύντροφό τους ή να αρνηθούν κάτι που αυτός προτείνει. Θεωρούν πως είναι καλύτερη ιδέα να τα λένε οι τέσσερίς τους μεταξύ τους. Και οκ οι άλλες, αλλά εσύ, βρε Κάρι, γράφεις στήλη για το σεξ, έλεος.

- Στις σχέσεις τους πάλι φέρονται ακόμα πιο κομπλεξικά. Προσπαθούν να ερμηνεύσουν σημάδια, συχνά φέρονται όχι όπως νιώθουν αλλά όπως νομίζουν ότι πρέπει να φερθούν, ψάχνουν λύσεις σε προβλήματα που πολλές φορές δεν υπάρχουν και στο τέλος έχουν ένα άκυρο ξέσπασμα. Να μιλήσουν ευθέως δεν τους περνάει από το μυαλό. Drama queens: αν δεν υπήρχε ήδη ο όρος, θα έπρεπε να εφευρεθεί ειδικά γι’ αυτές.

-  Σε διάφορα επεισόδια τις δείχνει να μην αισθάνονται άνετα με το σώμα τους, τρομοκρατούνται να χαιρετίσουν έναν πρώην στον δρόμο, αισθάνονται αμηχανία σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις, δεν ξέρουν πώς να πούνε «όχι» και γενικά ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε.

- Είναι υπερβολικά ανώριμες. Ξοδεύουν πραγματικά πάρα πολύ χρόνο από τη ζωή τους στο να αναλύουν τη συμπεριφορά του συντρόφου τους και γενικά στα γκομενικά τους. Μη φέρεστε σαν δεκαέξι χρονών, είστε πάνω από τριάντα, get a life.

- Θα το πω ακριβώς όπως το είπε ο Μάθιου Μακόναχι στην γκεστ εμφάνισή του στην τρίτη σεζόν: «Ο Mr Big είναι ο πιο κουλ τύπος. What the fuck is Carrie’s problem?» Ναι, Κάρι, μια χαρά ήταν ο Big. Ο άνθρωπος το έδειξε από την αρχή ότι δεν θέλει δεσμεύσεις και αγάπες και λουλούδια. Εσύ όχι μόνο τον πίεζες, αλλά παρουσιαζόσουν και ως θύμα. Και δεν ταιριάζατε τόσο όσο νόμιζες. Ειλικρινά απορώ πώς τον τούμπαρες στο τέλος και καταλήξατε μαζί.

- Όχι, ο Έινταν δεν ήταν το «καλό» παιδί ούτε ο ιδανικός για την Κάρι. Ήταν πάρα πολύ πιεστικός και πολλές φορές φαινόταν σαν να την ελέγχει ή να της ασκεί κριτική. Και εσύ, Κάρι, δεν τον ήθελες και τόσο. Γι’ αυτό του φερόσουν σχεδόν όπως σου φερόταν ο Big.

- Θα φανεί πολύ αιρετικό αυτό που θα πω, αλλά αυτός που ταίριαζε πραγματικά με την Κάρι ήταν ο Μπέργκερ. Αν δεν είχε αποδειχτεί τόσο κομπλεξικός που το βιβλίο της τα πήγαινε καλύτερα από το δικό του και δεν τη χώριζε με το post-it, πραγματικά ήταν τέλεια μαζί: άνετοι μεταξύ τους, ενθουσιασμένοι, ισότιμοι, χωρίς παιχνιδάκια και ανωριμότητες.

- Οι απόψεις τους, ειδικά για τα σημερινά δεδομένα, είναι τόσο συντηρητικές που σου προκαλούν αμηχανία. «Δεν πρέπει να κάνεις σεξ στο πρώτο ραντεβού» ή «οι άντρες κάνουν σεξ χωρίς συναίσθημα» και άλλα τέτοια. Ίσως δεν θα μας πείραζαν τόσο αυτά (δηλαδή πάλι θα μας πείραζαν, αλλά you know what I mean) αν το Sex and the City δεν είχε την ταμπέλα της φεμινιστικής και προοδευτικής σειράς. Αν το καλοσκεφτείς, το μόνο «προοδευτικό» χαρακτηριστικό των κοριτσιών ήταν ότι δεν είχαν ενδοιασμούς να κάνουν σεξ με όποιον άντρα γούσταραν.

- Παλιά μου άρεσε η Κάρι. Και η θυελλώδης σχέση της με τον Big. Σήμερα βρίσκω προβληματική τη σχέση, από την πλευρά της Κάρι φυσικά. Η πιο ειλικρινής και βαθιά σχέση μού φαίνεται πλέον της Μιράντα και του Στιβ. Τη Σάρλοτ, με την εμμονή της στον γάμο που έφτανε στα όρια του παραλογισμού, δεν την άντεχα ούτε τότε ούτε τώρα. Τώρα εκτίμησα ακόμα περισσότερο τη Σαμάνθα, ήταν πραγματικά πολύ μπροστά για εκείνη την εποχή, για να μην πω πως είναι μπροστά ακόμα και για σήμερα.

Θα μου πείτε ότι την έθαψα τη σειρά, θα πω not at all, την αγαπώ ακόμα. Στα πολλά ταμπού που ομολογουμένως έσπασε θα αναφέρω μόνο το σπουδαιότερο κατ’ εμέ: κόντρα στην προκατάληψη που θέλει τις γυναίκες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη και να αλληλοζηλεύονται, το Sex and the City μάς παρουσίασε την πιο αγνή και ρεαλιστική απεικόνιση της γυναικείας φιλίας.