Στη σιωπή

στη βουβή συνενοχή ενός τοπίου χιονισμένου

κάποτε

σε ένα δωμάτιο

σε ένα παράθυρο μπροστά

σε περίμενα

Κι όταν βρέχει αδιάκοπα

δεν είναι παρά όλα εκείνα

τα ανείπωτα λόγια των ανθρώπων

τα γεμάτα παράπονο

και ματαιωμένη ελπίδα

Συννεφιασμένοι ουρανοί,

ανύπαρκτα διλήμματα,

πόσο αχρείαστες οι συμβάσεις των ανθρώπων.

Οι έρωτες

πώς ξεφτίζουν αλήθεια

πώς χορταριάζουν

πώς σκουριάζουν

Κι έκρυβε

η μια πραγματικότητα

μέσα της την άλλη,

μα προσπαθώντας να ανακαλύψω την αλήθεια

σα να μου φαίνεται

πως κάπου χάθηκα