Τι απέγινε η Έλι

Darbareye Elly (About Elly, Τι απέγινε η Έλι), 2009

Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί

Πρωταγωνιστούν: Γκολνσιφτέ Φαραανί, Σαχάμπ Χοσεϊνί

 

Ιράν. Μια ωραία παρέα ζευγαριών με τα παιδιά τους πηγαίνει σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι για να περάσει ένα ευχάριστο διήμερο. Μοναδικοί εργένηδες στην παρέα ο Άχμεντ και η Έλι, που η παρέα προσπαθεί να φέρει πιο κοντά… Όλα κυλούν ευχάριστα και με κέφι, μέχρι που η Έλι εξαφανίζεται. Τους άφησε κι έφυγε χωρίς αντίο; Πνίγηκε μήπως καθώς προσπαθούσε να σώσει ένα από τα παιδιά που έπεσε στη θάλασσα; Και ποια είναι τελικά η Έλι; Η παρέα φαίνεται να μην ξέρει πολλά για αυτήν. Η αγωνία μεγαλώνει και η αποκαλύψεις που αρχίζουν να γίνονται σταδιακά προκαλούν ένταση στην παρέα.

Το "Τι απέγινε η Έλι" είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα για τους φανατικούς χολιγουντιανούς σινεφίλ ότι υπάρχει υπέροχο σινεμά και έξω από τα σύνορα της Αμερικής. Κοινώς, για τους πλέον δύσπιστους: μην τρομάζετε που η ταινία είναι ιρανική.  Το "Τι απέγινε η Έλι" είναι μια πολύ δυνατή ταινία, που ξεκινάει με χαλαρούς ρυθμούς και αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνεται με τρόπο απρόβλεπτο, ενδιαφέρον, αναπάντεχο.

Πολύ πριν ο Ασγκάρ Φαραντί τραβήξει τα βλέμματα των απανταχού θεατών και κριτικών με το "Ένας χωρισμός", είχε δώσει ήδη το κινηματογραφικό του στίγμα με ταινίες σαν αυτήν. Το "Τι απέγινε η Έλι" δεν είναι "Ένας χωρισμός" ούτε γνώρισε την ίδια επιτυχία, αλλά έχει σίγουρα πολλά κοινά στοιχεία. Πέρα από το γεγονός ότι ο Φαραντί ξέρει να γυρίζει ταινίες άρτιες από όλες τις απόψεις, το πιο δυνατό του χαρτί είναι ένα: το σενάριο. Ό,τι είναι η ταινία, είναι το σενάριο. Ο Φαραντί παίρνει μικρές καθημερινές ιστορίες, φαινομενικά ασήμαντες, και τις ξεδιπλώνει αργά, δημιουργώντας αναπάντεχες προεκτάσεις και προχωρώντας σε πολλά επίπεδα. Η πλοκή εξελίσσεται με τρόπο ευφυή και με συνεχώς καινούργια στοιχεία, εκπλήσσοντας τον ανυποψίαστο θεατή, και προκαλώντας στους ήρωες ένα ψυχολογικό ξεγύμνωμα.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του "Τι απέγινε η Έλι" -και των ταινιών του Φαραντί γενικά- είναι ο ρεαλισμός. Εδώ δε χρειαζόμαστε εφέ ούτε κόλπα εντυπωσιασμού ούτε μυστήρια πλάνα ούτε ένα δυνατό όνομα στο καστ: η ταινία σε κρατάει με κομμένη την ανάσα γιατί αυτό που βλέπεις είναι δυνατό χάρη στην απλότητα του -θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Και γι' αυτό, λοιπόν, δεν έχει καμία σημασία που η ταινία είναι ιρανική: θα μπορούσε να είναι ταινία οποιασδήποτε χώρας με μια υπόθεση που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε χώρα.

Και φυσικά είναι και το άλλο: όπως και στο "Ένας χωρισμός", ο Φαραντί αρέσκεται στο να παίζει με την έννοια του σωστού και του λάθους. Του ηθικού και του ανήθικου. Της αλήθειας και τους ψέματος. Και το δίλημμα αυτό το παρουσιάζει στις τόσο απλές και καθημερινές του διαστάσεις, που φαντάζει πλέον βαθιά ανθρώπινο και τραγικό. Τελικά, αυτό είναι που σε αγγίζει και σε συγκινεί στη συγκεκριμένη ταινία.