Τι θα ήταν οι αγαπημένοι μας κινηματογραφικοί ήρωες χωρίς τους φίλους, πρόθυμους να τους στηρίξουν στα δύσκολα αλλά και στα ευχάριστα; Παιδικές παρέες, δυνατές φιλίες που ξεπήδησαν μέσα από δύσκολες καταστάσεις, άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι που δέθηκαν με τον πιο παράδοξο τρόπο, απ' όλα έχει το Χόλιγουντ!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Stand by Me (1986), του Rob Reiner

Η απόλυτη ταινία παιδικής φιλίας και ενηλικίωσης. Ένας Stephen King λιγότερο ζοφερός απ' ότι τον έχουμε συνηθίσει, σε μια ιστορία που αφορά τέσσερις φίλους που αποφασίζουν να ψάξουν στο δάσος το πτώμα ενός παιδιού που χτυπήθηκε από τρένο. Κανένας δε θα γυρίσει ίδιος από αυτό το ταξίδι… Τα πάντα σε αυτήν την ταινία είναι άψογα - το κερασάκι στην τούρτα φυσικά το τραγούδι "Stand by me".

My Girl (1991), του Howard Zieff

Άλλη μια ταινία που περιγράφει τη δύναμη της παιδικής φιλίας και τον τρόπο που αυτή διαμορφώνει ανεξίτηλα τον ψυχισμό μας. Η μικρή μας πρωταγωνίστρια περνά μια παράξενη παιδική ηλικία, καθώς έρχεται σε πολύ στενή επαφή με τον θάνατο λόγω του γραφείου κηδειών του πατέρα της. Όταν και ο πιο στενός της φίλος πεθάνει, η ηρωίδα μας θα μεταμορφωθεί συναισθηματικά και θα ωριμάσει. Εμείς οι θεατές βέβαια λιώνουμε στο κλάμα.

The Shawshank Redemption (1994), του Frank Darabont

Από τις πιο ωραίες και δυνατές φιλίες που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο πρωταγωνιστές μας γνωρίζονται μέσα στη φυλακή και συνδέονται με τρόπο βαθύ και αληθινό. Τόσο αληθινό (spoiler) που η φιλία τους θα συνεχιστεί και έξω από τα τείχη της φυλακής.

Les Intouchables (2011), των Olivier Nakache, Éric Toledano

Αν θέλαμε να ψάξουμε για εντελώς αταίριαστους ανθρώπους που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να γίνουν αγαπημένοι φίλοι, προφανώς θα καταλήγαμε στους "Άθικτους". Το διαμαντάκι αυτό του γαλλικού σινεμά φέρνει κοντά έναν τετραπληγικό ευκατάστατο κύριο με τον αντισυμβατικό νεαρό βοηθό του. Ίσως τελικά οι διαφορές τους να ήταν αυτές που τους ένωσαν και ο ένας πήρε από τον άλλον αυτά ακριβώς που χρειαζόταν.

Hachi: A Dog's Tale (2009), του Lasse Hallström

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι φυσικά ο σκύλος και δεν υπάρχει σπουδαιότερη ταινία από το "Χάτσικο" που να το αποδεικνύει. Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, ο Χάτσικο συνόδευε καθημερινά τον ιδιοκτήτη του μέχρι τον σταθμό των τρένων, ώσπου μια μέρα αυτός δεν επέστρεψε... Ο σκύλος ωστόσο δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση του, τον περίμενε στο σταθμό για πάντα.

Beaches (1988), του Garry Marshall

Δυο αγαπημένες παιδικές φίλες με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετική σταδιοδρομία, ξανασυναντιούνται στη Νέα Υόρκη, μένουν μαζί και αναπολούν τα παλιά. Γλυκιά (και ξεχασμένη) ταινία που πατάει και στην κωμωδία και στο δράμα, που αποτυπώνει έξοχα το ανεξίτηλο δέσιμο δυο ανθρώπων που επιβιώνει στο χρόνο και που χαρίζει στους θεατές ένα εξαιρετικό γλυκόπικρο φινάλε.

Lord of the Rings Trilogy, του Peter Jackson

Αυτή ασφαλώς δεν είναι μια ταινία για τη φιλία, όμως υπήρξε άραγε ποτέ μεγαλύτερη κινηματογραφική φιλία από αυτήν του Φρόντο και του Σαμ; Είναι μάλλον προφανές ότι ο Φρόντο δε θα είχε φτάσει ποτέ μέχρι την Μόρντορ, αν δεν είχε δίπλα του τον Σαμ να τον στηρίζει, να τον φροντίζει και να τον σώζει από δύσκολες καταστάσεις. Ψύχραιμος, σταθερός, λογικός και με γνήσια αγάπη, ο Σαμ είναι το πρότυπο του καλού φίλου!

Once Upon a Time… in Hollywood (2019), του Quentin Tarantino

Το "Κάποτε στο Χόλιγουντ" σε άλλους άρεσε, άλλοι απογοητεύτηκαν, αλλά όλοι συμφώνησαν στο εξής: το bromance των δύο πρωταγωνιστών είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Ο ένας ηθοποιός, ο άλλος ο κασκαντέρ και βοηθός του, αλλά επί της ουσίας είναι πολλά παραπάνω: είναι αυτός που τον στηρίζει, τον συμβουλεύει και που ακούει τα προβλήματά του. Μια υπέροχα δοσμένη φιλία, όσο πιο αγνή και αληθινή θα μπορούσε να είναι.

Thelma & Louise (1991), του Ridley Scott

Last but not least, μια είναι η ταινία που αποτυπώνει τόσο δυνατά και γλαφυρά τη (γυναικεία) φιλία. Η Θέλμα και η Λουίζ θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι αναψυχής που θα καταλήξει σε δίωξη από την αστυνομία. Στο ταξίδι αυτό θα στηρίξει η μία την άλλη, θα γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους, θα αναθεωρήσουν για τη ζωή που ζούσαν μέχρι τότε και θα συνειδητοποιήσουν ότι το να είναι μαζί είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Ένα υπέροχο road trip, μια ταινία αυτογνωσίας, που πραγματεύεται με ενδιαφέροντα τρόπο τον φεμινισμό και μας χαρίζει ένα απολαυστικό ζευγάρι ηρωίδων!

 

Η σειρά με τα ταξίδια στο χρόνο, τις ιστορικές αναφορές και το πιο δυνατό τηλεοπτικό love story μόλις ολοκλήρωσε την 5η της σεζόν - και συνεχίζει! (Πολλά spoiler φυσικά).

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Και στην 5η σεζόν συνεχίζουμε σταθερά στην Αμερική, όπου το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, ο Jamie και η Claire, έχουν στήσει το δικό τους αγρόκτημα, στο οποίο μένουν με την κόρη τους, Brianna, τον γαμπρό τους, Roger, και τον εγγονό τους, Jeremiah. Η 4η σεζόν μας είχε αφήσει με το ενδεχόμενο ακόμα μίας πολεμικής σύγκρουσης, αυτής της Πολιτείας με τους επαναστάτες Ρυθμιστές (όπου ο Jamie καλείται να συλλάβει και να σκοτώσει τον νονό του και καλό του φίλο Murtagh), ενώ ο "κακός" Stephen Bonnet εξακολουθεί να είναι ζωντανός και να αποτελεί απειλή για την οικογένεια Frazer.

Τα πρώτα επεισόδια του κύκλου κινούνται γύρω από την επικείμενη σύγκρουση μεταξύ Πολιτείας και Ρυθμιστών, η οποία θα πραγματοποιηθεί με μια εντυπωσιακότατη και καλοσκηνοθετημένη μάχη στο 7ο επεισόδιο, όπου ο Murtagh θα σκοτωθεί (προς απογοήτευση των fans). Παράλληλα, ο Roger θα οδηγηθεί στην κρεμάλα και θα σωθεί από θαύμα, πράγμα που κάνει πιο έντονη την ανησυχία του ότι δεν ταιριάζει σε αυτήν την εποχή και που φέρνει ένταση στη σχέση του με την Brianna.

Ο Stephen Bonnet εξακολουθεί να σκιάζει την ευτυχία της Brianna και του Roger. Στα σχέδια του είναι να αποκτήσει τον Jeremiah, που θεωρεί πως είναι δικός του γιος, και έτσι να καρπωθεί και το κτήμα της Jocasta, που αυτή το έχει παραχωρήσει στους Roger-Brianna. Μετά από ένα σχέδιο που καταστρώνουν προσεκτικά ο Jamie και η Claire -και μετά από αρκετές περιπέτειες-, ο Bonnet θα πιαστεί, θα οδηγηθεί στην δικαιοσύνη και θα εκτελεστεί.

Λίγο πριν το τέλος του κύκλου, ο Ian, ο ανιψιός του Jamie, θα εμφανιστεί και πάλι στους Frazer, έχοντας εγκαταλείψει τους Ινδιάνους, με τους οποίους τον αφήσαμε στην προηγούμενη σεζόν. Ο Roger και η Brianna ανακαλύπτουν ότι ο γιος τους μπορεί να περάσει μέσα από τις πέτρες, έτσι θα αποφασίσουν να επιστρέψουν στην εποχή τους. Το ταξίδι όμως δε θα πραγματοποιηθεί, καθώς οι πέτρες δεν τους μετέφεραν, μάλλον γιατί αυτή ήταν η βαθύτερη επιθυμία τους (;).

Μια τελευταία περιπέτεια πριν κλείσει η σεζόν: η Claire πέφτει θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα ανδρών, που ανακάλυψαν ότι αυτή δημοσιεύει άρθρα στην εφημερίδα (όπου υπογράφει ως άντρας γιατρός), στα οποία συμβουλεύει τις γυναίκες πώς να προφυλάσσονται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Στην ομάδα αυτή θα είναι και ένας Ινδιάνος, ο οποίος προέρχεται κι αυτός από το μέλλον και η Claire υπόσχεται να τον βοηθήσει να επιστρέψει. Ο κύκλος τελειώνει με στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, με την απειλή όμως της Αμερικανικής Επανάστασης να πλησιάζει.

Υποτονικός σχετικά κύκλος και χωρίς σφιχτοδεμένη πλοκή, σε αντίθεση με τις άλλες σεζόν που κινούνταν πιο αυστηρά γύρω από ένα θέμα - σαφώς όμως καλύτερος από τον 4ο, ο οποίος είχε περιπλέξει αρκετά τα πράγματα και οι περιπέτειες του άγγιζαν τα όρια του σουρεαλισμού. Από άποψη παραγωγής και σκηνοθεσίας, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και φαίνεται να βελτιώνεται σεζόν με τη σεζόν. Γίνεται πολύ καλή δουλειά, ειδικά στις λεπτομέρειες και σε όσα αναπαριστούν τη ζωή εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, το "Outlander" φαίνεται να χάνει τον μαγνητισμό, την ένταση και την πρωτοτυπία των πρώτων σεζόν (ή, για να το πούμε καλύτερα, της πρώτης σεζόν). Όσο περνούν οι κύκλοι, τόσο και πέφτει ο ρυθμός της σειράς και προφανώς δεν πρόκειται να ξαναγίνει τόσο ενδιαφέρουσα όσο στα πρώτα της επεισόδια. Εκτός αυτού, υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: οι πολεμικές συγκρούσεις, οι περιπέτειες-βασανισμοί των πρωταγωνιστών, κάποιος "κακός" που θέλει να τους βλάψει. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο και σταθερό είναι η αγάπη των κεντρικών ηρώων, η οποία έχει το ίδιο βάθος, αλλά όχι και την ίδια ένταση.

Πολλά περισσότερα θα περιμέναμε να δούμε και στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Η σχέση μεταξύ του Jamie και της Brianna είναι σχεδόν ανύπαρκτη - ακόμα και ο κοινός τηλεοπτικός τους χρόνος είναι ελάχιστος. Εξίσου χλιαρή και η σχέση της Claire με την Brianna. Ο μόνος δεσμός στον οποίο φάνηκε να δίνεται έμφαση ήταν αυτός μεταξύ της Claire και της Marsali - η τελευταία μάλιστα αναδείχτηκε σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες αυτής της σεζόν, σε αντίθεση με τον Roger και τον Fergus, οι οποίοι ξεκίνησαν πολύ δυνατά, αλλά πλέον δεν παρουσιάζουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Όσο για τη σχέση του Roger και της Brianna εξακολουθεί να μην μας πείθει ιδιαίτερα.

Παρόλο που αυτή η σεζόν είχε μόνο 12 επεισόδια (σε αντίθεση με τις άλλες που είχαν 13 και την πρώτη που είχε 16), ο χρόνος φάνηκε να κυλά σχετικά αργά με λεπτομέρειες και περιστατικά που δεν πρόσθεταν κάτι σημαντικό στην πλοκή, όπως το επεισόδιο που ένα φίδι δαγκώνει τον Jamie ή αυτό που οι πρωταγωνιστές αναλαμβάνουν ένα μωρό που εγκαταλείφτηκε από την μητέρα του, ενώ αντίθετα κάποια άλλα σημεία της ιστορίας προσπεράστηκαν κάπως βιαστικά, όπως ο θάνατος του Bonnet.

Η σειρά μοιάζει να επενδύει περισσότερο στην καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και στο οπτικό αποτέλεσμα, ποντάροντας όχι τόσο στην δράση όσο στην αγάπη των θεατών για τους ήρωες. Γι' αυτό ίσως σε αυτήν τη σεζόν δόθηκε μικρότερη έμφαση σε ιστορικές αναφορές και πολιτικά γεγονότα και μεγαλύτερη σε σεναριακά τρικ για εύκολη συγκίνηση (η παρ' ολίγον αναχώρηση Brianna-Roger για την εποχή τους, το "ψευδαισθήσεις" της Claire κατά τη διάρκεια της απαγωγής της).

Ίσως βέβαια να ήταν σκόπιμο να ρίξει λίγο η σειρά το ρυθμό της μετά από 4 έντονες σεζόν και να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος για την επόμενη, όπου υπονοήθηκε ότι θα μας απασχολήσει η Αμερικανική Επανάσταση και ο Ινδιάνος χρονο-ταξιδιώτης που γνώρισε η Claire στα τελευταία επεισόδια. Όπως και να έχει, η σειρά συνεχίζει να βλέπεται με ενδιαφέρον και να μένει πιστή στον χαρακτήρα που έστησε από την αρχή. Γι' αυτό και έχει αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό.

Ψυχρός Πόλεμος (Cold War / Zimna wojna), 2018

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Πρωταγωνιστούν: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ

Στην μεταπολεμική Πολωνία, ο πιανίστας Βίκτορ και άλλοι μουσικοί επιλέγουν τραγουδιστές για να δημιουργήσουν μια χορωδία παραδοσιακής μουσικής - έτσι ο Βίκτορ θα γνωρίσει τη Ζούλα. Μεταξύ τους θα γεννηθεί ένας θυελλώδης έρωτας, όμως οι πολιτικές συνθήκες δεν τους αφήνουν να ζήσουν όπως θέλουν. Η χορωδία γίνεται όργανο κομμουνιστικής προπαγάνδας, ενώ ο Βίκτορ σχεδιάζει να δραπετεύσει σε άλλη χώρα.

Μετά την συγκλονιστική "Ida", ο Παβλικόφσκι επιστρέφει στο τετράγωνο καρέ, στο ασπρόμαυρο και στο παρελθόν της Πολωνίας. Στον "Ψυχρό Πόλεμο" έχουμε έναν πετυχημένο, διπλής ερμηνείας τίτλο που περιγράφει απόλυτα την ταινία: ένας έρωτας που δεν μπορεί να ανθίσει όπως θα μπορούσε, σε μια Ευρώπη που δεν αφήνει τους πολίτες της να ζήσουν όπως επιθυμούν.

Οι ήρωες μας συναντιούνται μοιραία με την ίδια την Ιστορία και όσο κι αν απομακρύνονται από την Πολωνία, δεν μπορούν να βγάλουν την Πολωνία από μέσα τους, την οποία φαίνεται να κουβαλάνε όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν. Θύματα των ιστορικών συγκυριών, αλλά και των προσωπικών τους αποφάσεων, μοιάζουν να μη βολεύονται πουθενά και να μην μπορούν να βρουν την ευτυχία.

Μια τραγική ερωτική ιστορία, μια ενδιαφέρουσα καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχή και ταυτόχρονα μια βαθιά πολιτική ταινία, την οποία ο Παβλικόφσκι παρουσιάζει με σεβασμό, με τρόπο λιτό (σε αυτό βοηθάει και η επιλογή του ασπρόμαυρου, αλλά και το μοντάζ) και με απόλυτη σοβαρότητα.

Μια σύγκριση με την "Ida" ίσως δεν έχει νόημα, από την άλλη όμως είναι και αναπόφευκτη: ο "Ψυχρός Πόλεμος" μπορεί να μη φτάνει την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και το σεναριακό βάθος της "Ida", παραμένει όμως μια ταινία που αγγίζει τον θεατή.

(Το "Cold War" ήταν υποψήφιο για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας).

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Αντισυμβατικοί, ιδιόρρυθμοι, ιδεαλιστές, οι συγγραφείς ειναι μια ιδιαίτερη κατηγορία κινηματογραφικών ηρώων που γοητεύουν πάντα σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Ιδού μερικές ταινίες μυθοπλασίας με πρωταγωνιστές συγγραφείς!

 

The Shining, του Stanley Kubrick (1980)

Τι αναζητά πάντα ένας συγγραφέας; Απομόνωση και έμπνευση. Αυτά ελπίζει να βρει και ο Τζακ Τόρενς, ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου, όταν παίρνει την οικογένεια του και εγκαθίσταται ως επιτηρητής σε ένα άδειο απομονωμένο ξενοδοχείο. Τελικά αντί να εμπνευστεί ιστορίες τρόμου, γίνεται ο ίδιος ο φόβος και ο τρόμος για την οικογένειά του, καθώς το… αιματοβαμμένο παρελθόν του ξενοδοχείου τον στοιχειώνει. Ο Stephen King υπογράφει το βιβλίο, ο Kubrick τη σκηνοθεσία, ο Jack Nicholson πρωταγωνιστεί και εμείς οι θεατές απολαμβάνουμε ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών.

Misery, του Rob Reiner (1990)

Ποιος συγγραφέας δε θέλει να γνωρίσει τον "νούμερο 1 θαυμαστή" του; Όλοι φαντάζομαι, αρκεί αυτός ο θαυμαστής να μην είναι μια νοσηλεύτρια που δεν έχει σώας τας φρένας. Ο διάσημος συγγραφέας Πολ Σέλντον έχει ένα σοβαρό ατύχημα στα χιόνια, από το οποίο ίσως να μην είχε σωθεί αν δεν τον είχε βρει και δεν τον είχε πάρει σπίτι της μια νοσοκόμα που δηλώνει ότι είναι η "νούμερο 1 θαυμάστριά" του. Ο συγγραφέας σύντομα θα διαπιστώσει ότι η γυναίκα που τον έσωσε δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει από εκεί - τουλάχιστον όχι μέχρι να γράψει ένα βιβλίο όπως το θέλει αυτή! Συγκλονιστικό στην απλότητα του, το "Misery" έχει απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία και εξαιρετικές ερμηνείες. Από τις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίου του Stephen King που έχουμε δει.

Secret Window, του David Koepp (2004)

Ο Johnny Depp υποδύεται έναν επιτυχημένο συγγραφέα, που απομονώνεται σε ένα σπίτι κοντά σε μια λίμνη για να γράψει το επόμενο βιβλίο του και να ξεπεράσει το χωρισμό του με την γυναίκα του, η οποία τον απάτησε. Εκεί θα εμφανιστεί ένας περίεργος τύπος, που θα τον κατηγορήσει ούτε του έκλεψε μια ιστορία... Ενδιαφέρουσα υπόθεση, ωραία ατμόσφαιρα, αλλά όχι από τις δυνατές ταινίες του είδους - παρόλο που βασίζεται σε βιβλίο του Stephen King. Απλοϊκή στην εξέλιξη της και με αδύναμο φινάλε, αλλά καλή για μια προβολή…

The Ghost Writer, του Roman Polanski (2010)

Ένας συγγραφέας αναλαμβάνει να γράψει την βιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας - για την ακρίβεια πρέπει να την συμπληρώσει, καθώς ο προηγούμενος βιογράφος βρέθηκε νεκρός. Ο συγγραφέας λοιπόν θα εγκατασταθεί στο εξοχικό του πολιτικού, όπου θα διαπιστώσει σύντομα ότι το παρελθόν του βιογραφούμενου είναι γεμάτο μυστικά, συνομωσίες και σκάνδαλα. Εξαιρετικό πολιτικό θρίλερ υπό τη σκηνοθετική ματιά του Polanski, ο οποίος ξέρει να δημιουργεί την κατάλληλη ένταση και ατμόσφαιρα. Η ταινία δεν ξέρεις πού ακριβώς θα σε οδηγήσει: νέα στοιχεία εμφανίζονται συνέχεια και η εξέλιξη της αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Το σίγουρο είναι ότι βλέπεται με αγωνία και ενδιαφέρον.

Night Train to Lisbon, του Bille August (2013)

Ένας καθηγητής λατινικών από την Βέρνη θα σώσει μια κοπέλα από αυτοκτονία. Αυτό θα τον οδηγήσει σε ένα βιβλίο. Μαγεμένος από το περιεχόμενο του βιβλίου, θα μεταβεί στη Λισαβόνα, προσπαθώντας να βρει τον Πορτογάλο συγγραφέα. Εκεί θα ανακαλύψει πολλά πράγματα όχι μόνο για τη ζωή του συγγραφέα, αλλά και για τα σκοτεινά γεγονότα της πορτογαλικής ιστορίας, καθώς και για τον ίδιο του τον εαυτό. Συναρπαστική υπόθεση-υποτονική ταινία. Ναι μεν βλέπεται με ενδιαφέρον, αλλά το αποτέλεσμα είναι περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πραγματικά καλό. Στα συν της ταινίας τα πλάνα της Λισαβόνας και το λαμπερό cast.

The Lives of Others, του Florian Henckel von Donnersmarck (2006)

Ανατολικό Βερολίνο 1984: μυστικές υπηρεσίες, Ψυχρός Πόλεμος και ανύπαρκτη ελευθερία του λόγου. Ένας συγγραφέας κινείται κρυφά εναντίον του συστήματος και προκαλεί υποψίες, έτσι η μυστική αστυνομία Στάζι αποφασίζει να τον παρακολουθήσει. Ο κατάσκοπος όμως που αναλαμβάνει την παρακολούθηση αρχίζει μετά από λίγο καιρό να βλέπει τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία και να αναρωτιέται ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι της Γερμανίας, στο οποίο συμπλέκονται ιδανικά Ιστορία, αγωνία, συγκίνηση, δράμα, ανατροπές, εκπλήξεις. Ένα πολιτικό θρίλερ που εστιάζει τόσο στα ιστορικά γεγονότα όσο και στην ανθρώπινη ψυχή. Ένα αριστούργημα.

1408, του Mikael Håfström (2007)

Τελικά ο Stephen King έχει εμμονή στο να χρησιμοποιεί συγγραφείς ως ήρωες στα βιβλία του - μας δίνει πάντως ωραίες ιστορίες. Στο άκρως ενδιαφέρον "1408" έχουμε -πάλι- έναν συγγραφέα, ο οποίος έχει εκδώσει μια σειρά βιβλίων στα οποία αρνείται την ύπαρξη μεταφυσικών φαινομένων σε διάφορους χώρους που θεωρούνται στοιχειωμένοι. Όταν θα μάθει ότι υπάρχει ένα παράξενο δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, το 1408, από το οποίο κανείς δε βγαίνει ζωντανός, θα αποφασίσει να περάσει μια νύχτα εκεί, παρόλο που ο διευθυντής θα επιμείνει να μην το τολμήσει. Πολύ καλό για το είδος του, γεμάτο αγωνία, φαντασία και ικανοποιητική εξέλιξη. Βλέπεται με μια ανάσα.

Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines), 2013

Σκηνοθεσία: Ζάζα Ουρουσάντζε

Πρωταγωνιστούν: Λέμπιτ Ούλφσακ, Έλμο Νουγκάνεν, Γκιόργκι Νακασίντζε, Μίσα Μέσκι, Ράιβο Τρας

Έτος 1992: μεταξύ Γεωργίας και Αμπχαζίας έχει ξεσπάσει πόλεμος. Ο Εσθονός Ίβο, καλλιεργητής μανταρινιών, αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα πεδίο βολής. Μια μέρα θα αναλάβει να περιθάλψει και να στεγάσει δυο τραυματισμένους στρατιώτες που ανήκουν στα αντίπαλα στρατόπεδα: τον Τσετσένο μισθοφόρο Αχμέντ και τον Γεωργιανό­ Νίκο. Η συμβίωση των δυο εχθρών μέσα στο ίδιο σπίτι αποδεικνύεται δύσκολη και ο Ίβο προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες κόντρα στον παραλογισμό του πολέμου.

Τα "Μανταρίνια" είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα για το πώς μπορείς να κάνεις μια δυνατή ταινία με τα πιο απλά μέσα ή για το πώς να παρουσιάσεις μια αντιπολεμική κινηματογραφική πρόταση σχεδόν χωρίς να δείξεις πόλεμο.

Συγκλονιστική στην απλότητα της, η ταινία κρατά χαμηλό προφίλ, μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις, υπερβολές και περιττά στολίδια. Οι συγκρούσεις των ηρώων γίνονται μέσα από τους διαλόγους, οι οποίοι αντανακλούν με τραγικό τρόπο την σκληρότητα του πολέμου και έτσι το μικρό σπίτι του πρωταγωνιστή γίνεται ένα πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε όλη την πολιτική κατάσταση της περιόδου εκείνης.

Η ταινία ανεβάζει ένταση και ρυθμό σταδιακά, προκαλεί τους θεατές να δεθούν με τους ήρωες και να πονέσουν με τις προσωπικές του ιστορίες, συγκινεί και καταλήγει σε ένα δυνατό λυτρωτικό φινάλε. Τα "Μανταρίνια" καταφέρνουν να συνδέσουν εύστοχα το ατομικό με το συλλογικό, να κάνουν ένα σχόλιο για τον πόλεμο, να παρουσιάσουν όλες τις πλευρές και να αναδείξουν ως νικητή την ανθρωπιά.

Η ταινία είναι παραγωγής Εσθονίας-Γεωργίας και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για κοινό και κριτικούς όταν το 2015 κατάφερε να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ για Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία. Και φυσικά το άξιζε και με το παραπάνω.