11 ταινίες με καλοκαιρινό φόντο και άκρως δροσερή διάθεση, για να βάλεις στο dvd σου και να χαλαρώσεις τις νύχτες του Αυγούστου

 

Splash (Η γοργόνα), 1984

Πόσο πιο καλοκαιρινή από μια ταινία με θάλασσες, έρωτες και γοργόνες; Η Daryl Hannah είναι γοργόνα και ερωτεύονται με τον Tom Hanks, μόνο που εκείνος δεν το ξέρει. Κλισέ, χαριτωμένο, ρομαντικό και γλυκό -και με μια δόση περιπέτειας μέσα- όπως ακριβώς επιβάλλονταν να είναι οι ταινίες στα 80s.

The Big Blue (Απέραντο γαλάζιο), 1988

Δύο νεαροί δύτες (Jean-Marc Barr, Jean Reno), ερωτευμένοι με τη θάλασσα και παθιασμένοι με τις καταδύσεις, στενοί φίλοι και ανταγωνιστές ταυτόχρονα. Κάπου εμφανίζεται μια κοπέλα και έχουμε και love story, οι πρωταγωνιστές μας έχουν και κάτι ψυχολογικά θεματάκια να λύσουν και εμείς οι θεατές απολαμβάνουμε το απέραντο γαλάζιο τοπίο της Αμοργού.

Stand by me (Στάσου πλάι μου), 1986

Τέσσερις φίλοι στο κατώφλι της εφηβείας θα ζήσουν κάποιο καλοκαίρι την πιο έντονη περιπέτεια της ζωής τους, καθώς θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι στο δάσος για να βρουν το πτώμα ενός παιδιού που το πάτησε το τρένο. Μια νοσταλγική ταινία -βασισμένη σε βιβλίο του Stephen King- για τη φιλία, την ενηλικίωση και για εκείνα τα καλοκαίρια που μας σημαδεύουν τη ζωή -και έχουμε όλοι από ένα τέτοιο.

Cocktail (Κοκτέιλ), 1988

Όχι εξ ολοκλήρου καλοκαιρινή ταινία, αλλά έρχεται στο μυαλό συνειρμικά όταν σκέφτεσαι θάλασσες και beach bar. Ο Tom Cruise στο απόγειο της καριέρας του ως μπάρμαν σε ένα beach bar στη Τζαμάικα, θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του, αλλά τα πράγματα θα σκοτεινιάσουν λίγο όταν επιστρέψουν όλοι στις βάσεις τους… Κοκτέιλ, ρέγγε ρυθμοί, Tom Cruise φρέσκος και στα ντουζένια του, μια ταινία για το ξέφρενο nightlife των 80s, τότε που το να είσαι μπάρμαν ισοδυναμούσε με το να είσαι ο θεός της νύχτας. Ωραίες εποχές.

The blue Lagoon (Η γαλάζια λίμνη), 1980

Η Brooke Shields και ο Christopher Atkins έχουν ναυαγήσει από τα μικράτα τους σε ένα ερημονήσι και δεν έχουν καμία επαφή με τον πολιτισμό. Εμείς χαιρόμαστε για αυτό, γιατί απολαμβάνουμε πλάνα του πανέμορφου νησιού, της ακρογιαλιάς, του βυθού, της χλωρίδας και της πανίδας, κοντολογίς έχουμε μια ταινία χάρμα οφθαλμών.

Evil under the sun (Έγκλημα κάτω από τον ήλιο), 1982

Ο Ηρακλής Πουαρό (Peter Ustinov) θα έπρεπε να κάνει διακοπές στο ωραίο του ξενοδοχείο, αλλά μία εκ των παραθεριστριών βρέθηκε δολοφονημένη στην παραλία την ώρα που έκανε την ηλιοθεραπεία της και τώρα ο ντεντέκτιβ μας πρέπει να διαλευκάνει το φόνο. Έξυπνο σενάριο-ιντριγκαδόρικο έγκλημα.

The beach (Η παραλία), 2000

Ο Leonardo DiCaprio γίνεται μέλος μιας κοινότητας που ζει σε μια παραλία, αποκομμένη από τον πολιτισμό. Ως ιδέα φαίνεται έξοχη και το μέρος είναι παραδεισένιο, αλλά η πραγματικότητα αρχίζει να χωλαίνει. Όχι η καλύτερη ταινία του Danny Boyle, αλλά αρκετά παρεξηγημένη ωστόσο. Ωραία μηνύματα, ασύλληπτο τοπίο, ενδιαφέρον story.

Mamma mia!, 2008

Η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία, με γυρίσματα σε ελληνικά νησιά, τραγούδια των Abba και ανάλαφρο story. Η Meryl Streep παντρεύει την κόρη της, αλλά ποιανού είναι η κόρη; Οι τρεις πιθανοί μπαμπάδες καταφτάνουν στο νησί. Πιο χαλαρωτικό και αναζωογονητικό δε γίνεται!

Indian summer (Το καλοκαίρι της νιότης μας), 1993

Ο ιδιοκτήτης μιας καλοκαιρινής κατασκήνωσης αποφασίζει να καλέσει τους αγαπημένους του κατασκηνωτές -που πλέον έχουν ενηλικιωθεί προ πολλού- για να περάσουν όλοι μαζί ένα ακόμα καλοκαίρι, μιας και η κατασκήνωση πάει μάλλον για κλείσιμο. Όχι υψηλών αξιώσεων ταινία, αλλά για όσους έχουν πάει κατασκήνωση και την σκέφτονται με νοσταλγία, είναι ιδανική.

Weekend at Bernie's (Τρελό γουικέντ στου Μπέρνι), 1989

Δύο φίλοι είναι καλεσμένο στο εξοχικό του αφεντικού τους στη θάλασσα. Πηγαίνοντας εκεί όμως, θα βρουν το αφεντικό τους, τον Bernie, νεκρό. Για να μην κινήσουν υποψίες, κουβαλάνε όλο το ΣΚ τον Bernie προσπαθώντας να δώσουν την εντύπωση πως είναι ζωντανός. Από αυτές τις κουφές πλην ξεκαρδιστικές κωμωδίες των υπέροχων 80s.

Jaws (Τα σαγόνια του καρχαρία), 1975

Η άλλη όψη του καλοκαιριού. Από το ξέγνοιαστο μπάνιο στη θάλασσα στην επίθεση από καρχαρία. Ο Spielberg σκηνοθετεί ένα από τα εμβληματικότερα θρίλερ όλων των εποχών, με μπόλικο σασπένς, αρκεί να μην το δεις πριν πας διακοπές.

 

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine www.artcoremagazine.gr

Ice Age: Collision Course (Η Εποχή των Παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης, 5), 2016

των Galen T. Chu & Mike Thurmeier

Ένα από τα πιο επιτυχημένα animation franchise των τελευταίων ετών επιστρέφει για πέμπτη φορά στη μεγάλη οθόνη με ένα νέο story: μια βροχή μετεωριτών απειλεί να καταστρέψει τη γη.

 

Ο αγαπημένος μας Σκρατ κυνηγάει το βελανίδι του και πάνω στη μανία του να το πιάσει μπαίνει καταλάθος σε ένα διαστημόπλοιο, εκτοξεύεται στο διάστημα, παίζει μπιλιάρδο με τους πλανήτες και αυτό που καταφέρνει τελικά είναι να στείλει έναν αστεροειδή με φόρα προς τη γη… Πίσω στη γη, λοιπόν, η γνωστή παρέα μας (Μάνι, Ντιέγκο, Έλι, Σιντ, Γερμαδίτσα…) θα τρέξει να σωθεί, θα συναντηθεί τυχαία και με τον Μπακ (ο οποίος έχει εντυπωσιακές γνώσεις αστρονομίας) και όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να βρουν τρόπο να αποτρέψουν την καταστροφή.

Μία από τα ίδια για την αγαπημένη μας ταινία κινουμένων σχεδίων, όπου πλέον έχουμε γίνει φίλοι με τους ήρωες, ξέρουμε από πού θα μας έρθουν τα αστεία, έχουμε συνηθίσει τους γρήγορους ρυθμούς, τα ζώα που πετάγονται από παντού σε ανύποπτο χρόνο, τα ωραία χρώματα, τα όμορφα πλάνα. Η ταινία κινείται στο ίδιο ακριβώς μοτίβο με τις προηγούμενες, σε ένα franchise που δεν έχει χάσει εντελώς τη δυναμική του, αλλά όταν πηγαίνεις για πέμπτη φορά στον κινηματογράφο, σίγουρα κρατάς μικρό καλάθι...

Ήταν προφανής η προσπάθεια των δημιουργών να γεμίσουν κινηματογραφικό χρόνο, καθώς η ταινία δεν κρατά σταθερό το ρυθμό σε όλη της τη διάρκεια, ενσωματώνει σκηνές απλώς για να τις ενσωματώσει και εντάσσει στην υπόθεση καινούργιους ήρωες, που δεν την απογειώνουν όμως όσο οι δημιουργοί θα ήλπιζαν. Η ιδέα της καταστροφής του κόσμου είναι ωραία και οι σκηνές του Σκρατ στο διαστημόπλοιο προσθέτουν μια πιο σύγχρονη πινελιά, αλλά είναι και πάλι φανερό ότι αυτή η φουτουριστική πινελιά είναι το τελευταίο καταφύγιο για κάτι καινούργιο, σε μια σειρά ταινιών που τα έχει δείξει όλα μα όλα.

Το Ice Age 5 δεν έχει τη σφιχτή πλοκή που είχαν οι προηγούμενες ταινίες, έχει πολλά στοιχεία, πολλούς χαρακτήρες, πολλές αχρείαστες σκηνές, πολλά κλισέ, έννοιες πιο δυσνόητες από όσο θα χρειαζόταν και κάποιες υπερβολές. Παρόλ' αυτά, είναι χαλαρωτικό, χαριτωμένο, αστείο, και για τις πολύ μικρές ηλικίες είναι ό,τι πρέπει. Δεν ξέρουμε κατά πόσο το franchise θα σήκωνε κι άλλη ταινία, αυτή πάντως βλέπεται άνετα.

 

Ice Age: Collision Course (Η Εποχή των Παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης, 5)

Είδος: Animation, περιπέτεια, κωμωδία

Έτος: 2016

Διάρκεια: 94'

 

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=s6kGpBTZyr0

 

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine www.artcoremagazine.gr

Jeux d' Enfants (Love me if you dare / Αγάπα με αν τολμάς), 2003

Σκηνοθεσία: Yann Samuell

Παίζουν: Guillaume Canet, Marion Cotillard

 

Ο Julien (Guillaume Canet) και η Sophie (Marion Cotillard) , δύο μικρά παιδιά, γίνονται φίλοι φτιάχνοντας μεταξύ τους ένα απίστευτο παιχνίδι: τολμάς ή όχι; Έπαθλο ένα μεταλλικό κουτί, με ένα καρουζέλ ζωγραφισμένο επάνω του, που για το κερδίσει ο καθένας πρέπει να τολμήσει να κάνει κάτι ακραίο. Εναλλάξ, λοιπόν, τολμούν να κάνουν τα πιο απίστευτα πράγματα, που διασκεδάζουν τους ίδιους, αλλά δημιουργούν τρομερά προβλήματα στον περίγυρο τους. Το παιχνίδι ξεκινά με όλη την αφέλεια και την τρέλα της παιδικής ηλικίας, αλλά, καθώς οι ήρωες μας μεγαλώνουν, καταλήγει σε ένα αβάσταχτο και καταστροφικό παιχνίδι εγωισμού, αφού κανένας από τους δύο δεν τολμά να δείξει τα πραγματικά του συναισθήματα και να ξεστομίσει το πιο απλό πράγμα: το "σ' αγαπώ".

Ρομαντικό, ανάλαφρο και διασκεδαστικό, ένα πραγματικά απολαυστικό φιλμ, που αποδίδει υπέροχα τη μαγεία του έρωτα. Γαλλική φινέτσα (το "La vie en rose" ακούγεται διαρκώς σε ένα σωρό εκτελέσεις), παραμυθένια ατμόσφαιρα (που θυμίζει "Amelie", αλλά οκ, δεν πειράζει), αρκετές σουρεαλιστικές πινελιές και με χιούμορ, πίκρα, ανατροπές στις δόσεις που χρειάζεται.

Βέβαια, παρά την ενδιαφέρουσα πλοκή της, η ταινία δεν παύει να είναι γεμάτη υπερβολές και ακρότητες, τόσο τραβηγμένες που σχεδόν δε σε πείθουν. Και παρόλο που είναι έκδηλη η προσπάθεια της να λανσαριστεί ως πρωτότυπη, δεν ξεφεύγει και πολύ από τα κλισέ των love stories και των γνωστών παιχνιδιών των κινηματογραφικών ζευγαριών. Δεν είναι η ταινία που θα τη θυμάσαι για μια ζωή, αλλά για να περάσεις όμορφα και μάλιστα σε θερινό σινεμά είναι ό,τι πρέπει.

 

Jeux d' Enfants (Love me if you dare / Αγάπα με αν τολμάς), του Yann Samuell

Είδος: Δραμεντί

Έτος: 2003

Διάρκεια: 93'

 

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=CX23hgYDTwg

 

Αναδημοσίευση από το Artcore Magazine www.artcoremagazine.gr

Whiplash (Χωρίς Μέτρο), 2014

Σκηνοθέτης: Damien Chazelle

Ηθοποιοί: Miles Teller, J.K. Simmons

Ο Andrew (Miles Teller) είναι ένας νέος ταλαντούχος ντράμερ που φιλοδοξεί να γίνει ένας μεγάλος τζαζίστας. Σπουδάζοντας στο μουσικό κολλέγιο Shaffer, θέλει πάσει θυσία να κερδίσει μια θέση στην τζαζ μπάντα του καθηγητή Terence Fletcher (J.K. Simmons). Ο Andrew, μπαίνοντας στην μπάντα, θα διαπιστώσει ότι ο εκκεντρικός, απαιτητικός, τελειομανής δάσκαλος του χρησιμοποιεί ιδιαίτερα σκληρές και μάλλον ανορθόδοξες παιδαγωγικά μεθόδους για να φέρει τους μουσικούς του στα επίπεδα που θέλει. Ο Andrew ματώνει, καθώς εξασκείται όλο και σκληρότερα, και ο Fletcher τον πιέζει, οδηγώντας τον συχνά έξω από τα όρια του.

Ένα απίστευτα σφιχτό και μεστό φιλμ, με δυνατό ρυθμό, καταιγιστική εξέλιξη και σοκαριστικό θέμα. Αξίζει τόσος κόπος για την τέχνη; Μέχρι ποιο σημείο πρέπει να πιεστείς για να εξελίξεις το ταλέντο σου; Πόσα αξίζει να θυσιάσεις; Μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να επεμβαίνει ο δάσκαλος για να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του μαθητή του; Είναι αποδεκτό να χρησιμοποιείς αντιπαιδαγωγικές και βάναυσες μεθόδους προκειμένου να κάνεις τον μαθητή σου να κινητοποιηθεί;

Τα όρια και οι αντοχές ενός καλλιτέχνη, η πεμπτουσία της τέχνης ως τρόπος και σκοπός ζωής, τα σύνορα που χωρίζουν την εκπαιδευτική μέθοδο από το σαδισμό και το αν είναι αποδεκτό το να φτάνεις στην κακοποίηση για χάρη του ταλέντου είναι μερικά από τα ζητήματα που θέτει με πολύ εύστοχο τρόπο ο Damien Chazelle.

Χωρίς σάλτσες και περιττές σκηνές, η ταινία κινείται σκιαγραφώντας το παιχνίδι ανάμεσα στο μαθητή και το δάσκαλο, που ενσαρκώνουν υπέροχα οι Miles Teller και J.K. Simmons -ειδικά ο δεύτερος ερμηνεύει αναμφίβολα το ρόλο της καριέρας του και φυσικά κερδίζει το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Υπέροχη σκηνοθεσία, ενδιαφέρουσα σεναριακή κλιμάκωση, δυνατό φινάλε και ασφαλώς απολαυστική μουσική.

Το Whiplash είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία που κυκλοφόρησε το 2014 (και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι θα έπρεπε να είχε κερδίσει και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας). Δίνει πολλή τροφή για συζήτηση και σκέψεις, πάνω σε ένα θέμα μάλιστα που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Σε μια εποχή που ο αμερικανικός κινηματογράφος βρίσκεται σε ύφεση και ανακυκλώνει τις ιδέες του, το Whiplash όχι μόνο ξεχωρίζει, αλλά δείχνει και την κατεύθυνση στην οποία θα πρέπει να κινηθεί από εδώ και πέρα το σινεμά.

Le violon rouge (The red violin, Το κόκκινο βιολί), 1998

Σκηνοθέτης: François Girard

Ηθοποιοί: Samuel L. Jackson, Don McKellar, Carlo Cecchi

Ένα βιολί, το επονομαζόμενο κόκκινο βιολί, κατασκευασμένο περί το 1600, περνάει από χέρι σε χέρι, διατρέχοντας έτσι τρεις περίπου αιώνες, για να καταλήξει στον 20^ο πλέον αιώνα σε μια δημοπρασία. Στην πορεία του αυτή θα γοητέψει και θα επηρεάσει τους κατόχους του, με τρόπο που να μοιάζει πολλές φορές ότι έχει ζωή από μόνο του.

Η φανταστική πορεία ενός βιολιού μέσα στο χρόνο, που συνδέεται άρρηκτα με τις ζωές όσων το έχουν και με το εκάστοτε κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο. Πέντε ανεξάρτητες ιστορίες (ο κατασκευαστής του, ένα ορφανό ταλαντούχο αγόρι, ένα διάσημος βιολιστής, η κομμουνιστική Κίνα, μια δημοπρασία) και πέντε διαφορετικές χώρες (Ιταλία, Βιέννη, Αγγλία, Κίνα, Αμερική) που κάνουν τα εκατόν τριάντα λεπτά της ταινίας να περάσουν σαν νερό. Η σφιχτή πλοκή του φιλμ ξετυλίγεται με ευφυέστατο τρόπο και με φλας-μπακ που συνθέτουν σιγά-σιγά το παζλ.

Έξοχη σκηνοθεσία και  καταπληκτική φωτογραφία, που δημιουργούν ατμόσφαιρα ανάλογη του πνεύματος του φιλμ και ζωντανεύουν την μυστήρια επιρροή που φέρεται να ασκεί το βιολί στους ανθρώπους. Η ταινία καταφέρνει να διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, μακριά από ανούσιους συναισθηματισμούς και πομπώδεις επιδείξεις, για να γοητέψει τελικά τον θεατή με την μεγαλοπρέπεια της. Πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, αλλά το στοίχημα κερδίζεται αναμφίβολα με το πολύ δυνατό σενάριο των Don McKellar και François Girard. Ακόμη κι αν δεν σας αρέσει η ταινία, το δίχως άλλο θα λατρέψετε τη μουσική: το βασικό δε μουσικό θέμα είναι πασίγνωστο και ο John Corigliano κέρδισε το Όσκαρ μουσικής με το σπαθί του.

Cine-προτάσεις (serrelib.gr)