Από μικρή ήδη ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα Χριστούγεννα. Τα δώρα, το δέντρο, η οικογενειακή θαλπωρή, (ο Άη-Βασίλης, στον οποίο πίστευα πάντα με επιφύλαξη, γιατί καταβάθος ήξερα ότι δεν υπάρχει…), ωραία ήταν όλα αυτά, αλλά πάντα μου έμενε η αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά με τα Χριστούγεννα, ότι κάτι δεν κολλάει με το γενικότερο κλίμα.

Ενώ το Πάσχα… Ω το Πάσχα, με τη μελαγχολική του διάθεση, την κατάνυξη, την πένθιμη ατμόσφαιρα και το συγκρατημένο ενθουσιασμό της άνοιξης, τις ανθισμένες πασχαλιές… Το Πάσχα μάλιστα, είναι μια πραγματική θρησκευτική γιορτή!

Ενώ τα Χριστούγεννα; Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να συνειδητοποιήσω ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι τελικά θρησκευτική γιορτή, αλλά εμπορική. Και παράλληλα άκρως καταπιεστική.

Τα Χριστούγεννα πρέπει να είσαι ντε και καλά χαρούμενος. Η ίδια η κοινωνία θαρρείς σε πιέζει, με έναν τρόπο μυστήριο, προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει να είσαι χαμογελαστός, ευδιάθετος, ευγενικός με όλον τον κόσμο. Πρέπει να θες να γιορτάσεις, να οργανώσεις μια σπουδαία έξοδο με φίλους ή μια εκδρομή. Πρέπει να είσαι στην τρίχα, οπωσδήποτε με καινούργια ρούχα και ανανεωμένη εμφάνιση. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις κάτι ιδιαίτερο.

Η ψυχαναγκαστική αυτή χαρά, που ουδεμία σχέση δεν έχει συνήθως με τα πραγματικά μας συναισθήματα εκείνης της περιόδου, μοιάζει να είναι η ακόμα πιο υπερβολική εκδοχή του σύγχρονου τρόπου ζωής μας. Τα Χριστούγεννα είναι η επιτομή του σύγχρονου τρόπου ζωής (δηλαδή του υπερκαταναλωτισμού και των social media): πρέπει να τα αποκτήσουμε όλα, ώστε να φαίνεται η ζωή μας τέλεια και να μπορέσουμε μετά να την επιδείξουμε ως τέτοια και προς τα έξω.

Γι' αυτό ένας σωρός κόσμος παθαίνει μελαγχολία στις γιορτές (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πάρα πολλοί άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια). Γιατί δεν μπορούν να αντέξουν όλη αυτήν την ψεύτικη χαρά, αυτό το overdose λάμψης και προβολής και επιτυχίας. Γιατί φτάσαμε -ως έθνος, ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα ίσως- σε ένα παράδοξο σημείο να μη συμβαδίζει το μέσα μας με το έξω μας.

Τα Χριστούγεννα έπρεπε να είναι η γιορτή της αγάπης και της συγχώρεσης. Και της προσφοράς. Αλλά ακόμα κι όταν τα νιώθουμε αυτά, τα νιώθουμε επιδερμικά. Μέχρι και το φιλανθρωπικό μας αίσθημα εξαντλείται γρήγορα στα δύο και τρία ευρώ -και ξαναξυπνάει τα επόμενα Χριστούγεννα.

Φυσικά και είναι ωραία να απολαμβάνεις λίγη πολυτέλεια παραπάνω τα Χριστούγεννα. Φυσικά και να κάνεις τα ψώνια σου, να πάρεις δώρα, να στολίσεις το σπίτι σου. Να μαγειρέψεις για να συγκεντρωθούν συγγενείς και φίλοι γύρω από το τραπέζι. Ναι, να κανονίσεις την ωραία έξοδο ή την εκδρομή, γιατί αυτά θα τα θυμάσαι για χρόνια. Απλώς, δεν είναι αυτά ο αυτοσκοπός. Κι ούτε χρειάζεται να τα κάνουμε με τόση αγωνία και με τόση υστερία.

(Απο το 43ο τεύχος του Ser-Free, Δεκέμβριος 2016 (Ser-Free)

Ο Ralph Fiennes έχει πολύπλευρη καριέρα. Έχει γυρίσει και τις σπουδαίες δραματικές ταινίες, έχει γυρίσει τις κοινωνικές, τις ερωτικές, τις ιστορικές, της εποχής, έχει γυρίσει και τις περιπέτειες και τα blockbuster και τα action movies.

Παρόλ' αυτά, παραμένει στις συνειδήσεις των σινεφίλ ως ο καταραμένος εραστής, ο μοιραίος, ο όμορφος θλιμμένος. Ίσως να παίζει ρόλο που ξεκίνησε την πορεία του με έναν τέτοιο ρόλο: του Heathcliff στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" (Wuthering Heights, 1992). Ο άγριος, περιφρονημένος, σκληρός και παράφορα ερωτευμένος Heathcliff βρήκε την τέλεια ενσάρκωση του στο γοητευτικό και άγουρο ακόμα πρόσωπο του Ralph Fiennes -και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.

Απογειώνεται απίστευτα γρήγορα: μόλις την επόμενη χρονιά παίζει στη "Λίστα του Σίντλερ" (Schindler's List, 1993) και υποδύεται έναν σκανδαλωδώς απάνθρωπο Γερμανό αξιωματικό. Σε τέτοιου είδους ρόλο δε θα τον ξανασυναντήσουμε -πάντως κέρδισε κιόλας την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ (Β' Ανδρικού).

Τρία χρόνια μετά ο Ralph Fiennes θα πρωταγωνιστήσει στην καλύτερη ταινία της καριέρας του, θα γίνει πασίγνωστός και θα καθιερωθεί οριστικά ως ο γοητευτικός, πλην καταραμένος, εραστής της έβδομης τέχνης. Ο "Άγγλος Ασθενής" (The English Patient, 1996) θα αγαπηθεί από το κοινό, θα κερδίσει 9 Όσκαρ και θα δώσει στον Fiennes άλλη μία οσκαρική υποψηφιότητα (Ά Ανδρικού Ρόλου).

Ο ίδιος ρόλος φαίνεται να τον ακολουθεί (γεγονός που δε μας απογοητεύει καθόλου, μιας και είναι εξαιρετικός σε αυτόν), καθώς το 1999 πρωταγωνιστεί σε άλλη μια δραματική - ερωτική ταινία με φόντο τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: "Το Τέλος μιας σχέσης" (The end of the affair). Στο μεταξύ, έχουμε και τις ταινίες εποχής (Onegin, 1999) που του ταιριάζουν απίστευτα λόγω της αβρής του εμφάνισης, έχουμε και τις περιπέτειες (The Avengers, 1998).

Το 2002 μάς αρέσει που τον βλέπουμε σε κάτι διαφορετικό: παίζει στο θρίλερ "Ο Κόκκινος Δράκος" (The Red Dragon), το prequel της "Σιωπής των αμνών", όπου υποδύεται έναν ψυχικά ασταθή και παραμορφωμένο εξωτερικά δολοφόνο. Και την ίδια χρονιά, κόντρα σε κάθε άλλη του επαγγελματική του επιλογή, πρωταγωνιστεί στην πρώτη -και τελευταία του ευτυχώς- ρομαντική κομεντί, το "Maid in Manhattan" με την Jennifer Lopez…

Χαιρόμαστε που διαπιστώνουμε ότι φροντίζει να κρατά αρκετά ψηλά τον πήχη των επαγγελματικών του επιλογών. Μια τέτοια επιλογή ήταν ο "Επίμονος Κηπουρός" (The Constant Gardener) του 2005, μια ταινία που καταπιάνεται με το θέμα των παράνομων τακτικών των φαρμακοβιομηχανιών. Υποκριτικά τον βλέπουμε και εδώ με τη γνωστή του μελαγχολία, την τραγικότητα του και εσωστρέφεια, ύφος που διατηρεί στην πλειοψηφία των ταινιών του.

Την ίδια χρονιά ανοίγει ένα τεράστιο κεφάλαιο στην καριέρα του Ralph Fiennes που λέγεται "Harry Potter". Ο Fiennes, για τέσσερις ταινίες μέχρι και το 2011, ενσαρκώνει έναν από τους εμβληματικότερους κακούς στην ιστορία του σινεμά, τον Λόρδο Voldemort. Αγνώριστος εξωτερικά και ερμηνευτικά, οι fans του "Harry Potter" θα τον λατρέψουν και η δημοτικότητα του θα ανεβεί κι άλλο. Είναι από τους καλύτερούς του ή από τους πιο ταιριαστούς του ρόλους; Μάλλον όχι -αλλά πάλι μας αρέσει.

Το 2008 μοιάζει να έχει περάσει πλέον σε μια πιο ώριμη φάση. Στο "The Reader" είναι ένας πενηντάρης, που στην εφηβεία του, στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στιγματίστηκε ερωτικά από τη σχέση του με μία μεγαλύτερη γυναίκα. Ίδιος ρόλος - διαφορετική ερμηνευτική φάση.

2011 και "Κοριολάνος": όχι μόνο συνεχίζει με σοβαρές επιλογές ερμηνεύοντας Σαίξπηρ, αλλά καταπιάνεται και με τη σκηνοθεσία. Παράλληλα, τον βλέπουμε σε κάτι πιο εμπορικό ("Clash of Titans", 2010 και "Wrath of Titans", 2012), αλλά και σε κάτι κλασικό: James Bond "Skyfall" (2012) και "Spectre" (2015).

Αν είχαμε όλους τους παραπάνω λόγους / ρόλους να αγαπούμε τον Ralph Fiennes, το 2014 τον λατρέψαμε. Πρωταγωνιστεί στο "The Grand Budapest Hotel" υποδυόμενος έναν ρόλο που με την πρώτη ματιά θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί κανείς ότι δεν του ταιριάζει: λίγο κωμικός, λίγο χαριτωμένος, στα όρια σχεδόν της καρικατούρας -και εντελώς "τσαλακωμένος" εξωτερικά. Διαπιστώνουμε ωστόσο πως όχι μόνο έχει περάσει στην πλέον ώριμη ερμηνευτική του φάση, αλλά δεν έχει εγκλωβιστεί σε συγκεκριμένα είδη ρόλων του παρελθόντος. Γι' αυτό και αναμένουμε με ενδιαφέρον την επόμενη μεγάλη του ερμηνεία.

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine (Artcore Magazine)

Love actually (Αγάπη είναι…), 2003

Σκηνοθεσία: Richard Curtis

Πρωταγωνιστούν: Hugh Grant, Colin Firth, Liam Neeson, Emma Thompson, Keira Knightley, Alan Rickman, Laura Linney

 

Η πιο good feeling χριστουγεννιάτικη ταινία που μπορείς να δεις

Το "Love Actually" προσπαθεί να μας πείσει -με πετυχημένο ομολογουμένως τρόπο- ότι όλα είναι ωραία τα Χριστούγεννα και ότι όλα μπορούν να συμβούν. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο πέντε βδομάδες πριν τις 25 του Δεκέμβρη και με φόντο μια λαμπερή χριστουγεννιάτικη πανδαισία από ήχους και χρώματα παρακολουθούμε στενά τα (love) stories οχτώ ζευγαριών. Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας, ένας ξεπεσμένος ροκ σταρ που προσπαθεί να κάνει come back, ένας πιτσιρικάς που ερωτεύεται πρώτη φορά, ένας συγγραφέας που αναζητά έμπνευση, ένας παντρεμένος που απατά τη γυναίκα του και πολλοί άλλοι ήρωες συνθέτουν ένα φωτεινό μωσαϊκό από χτυποκάρδια, φλερτ, ερωτικές εξομολογήσεις, απογοητεύσεις, ενθουσιασμούς και συγκινήσεις. 

Η αλήθεια είναι ότι το "Love Actually" έχει όλα τα φόντα να γίνει μία γλυκανάλατη ρομαντική κομεντί με θέμα τα Χριστούγεννα, αλλά ευτυχώς δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πλοκή είναι υπέροχη, οι ιστορίες ενδιαφέρουσες, ελαφρώς σουρεαλιστικές μεν, αλλά δε βαριέσαι καθόλου να βλέπεις. Το cast ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ: Hugh Grant, Colin Firth, Liam Neeson, Emma Thompson, Keira Knightley, Alan Rickman, Laura Linney και ένα σωρό άλλοι. Και το music theme του Craig Amstrong από τα πιο εμπνευσμένα και αισιόδοξα που έχουμε ακούσει.

Το "Love Actually" είναι χαριτωμένο, ανάλαφρο, γλυκό, αισιόδοξο. Είναι ακριβώς όπως περιμένεις να είναι μια χριστουγεννιάτικη ταινία με θέμα τον έρωτα. Γεμάτη κλισέ βέβαια, αλλά αν τη δεις με την ανάλογη χριστουγεννιάτικη διάθεση και την αφήσεις να σε παρασύρει, είναι μαγική.

 

Love Actually (Αγάπη είναι…) του Richard Curtis

Είδος: Ρομαντική κομεντί

Έτος: 2003

Διάρκεια: 135'

 

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=KdzH6a-XEGM

Soundtrack

https://www.youtube.com/watch?v=Hej-McdoYYw

 

Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine (Artcore Magazine)

Hugo, 2011

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese

Πρωταγωνιστούν: Asa Butterfield, Ben Kingsley, Chloë Grace Moretz

Στο Παρίσι της δεκαετίας του ’30 ένα ορφανό αγόρι, ο Hugo Cabret, ζει μόνο του στις στοές του σιδηροδρομικού σταθμού και συντηρεί τα ρολόγια του σταθμού. Μοναδική του συντροφιά ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει από το νεκρό του πατέρα, το οποίο ο Hugo προσπαθεί να επισκευάσει και να θέσει σε λειτουργία. Όλα θα αλλάξουν για τον μικρό Hugo όταν θα γνωριστεί με μια νεαρή κοπέλα που τρελαίνεται για περιπέτειες και με τον στριφνό ιδιοκτήτη ενός καταστήματος παιχνιδιών του σταθμού, ενώ το ρομπότ, που θα τεθεί τελικά θα λειτουργία, θα ξετυλίξει το κουβάρι της αποκάλυψης πολλών καλά κρυμμένων μυστικών.

Μαγευτική, συγκινητική, νοσταλγική, από αυτές που τις θυμάσαι μετά και χαμογελάς, η ταινία σε παίρνει από το χέρι και σε βυθίζει αργά και απολαυστικά στα νοήματα της. Αρχικά μοιάζει να πρόκειται για ένα ευχάριστο σουρεαλιστικό παραμύθι για όλη την οικογένεια, αλλά είναι πολλά περισσότερα. Είναι ουσιαστικά μία ταινία-ύμνος για το σινεμά –γιατί η εξέλιξη της πλοκής εκεί οδηγεί, στις απαρχές του σινεμά-, είναι ο φόρος τιμής που θέλει να αποτίσει ο Scorcese στον ίδιο τον κινηματογράφο.

Δίπλα στην ευχάριστη έκπληξη του να βλέπουμε τον Scorcese να σκηνοθετεί άψογα ένα περιπετειώδες και τρυφερό παραμύθι, θα πρέπει να προστεθούν οι υπέροχες ερμηνείες, η φωτογραφία, το μοντάζ, τα σκηνικά. Όχι αριστούργημα βέβαια, όπως χαρακτηρίστηκε από μερικούς, αλλά σίγουρα απολαυστική. Μια ταινία που σε παρασέρνει, ειδικά αν είσαι ερωτευμένος με το σινεμά.

 

(Cine προτάσεις, serrelib.gr)

 

Τη σαιζόν 2015-2016 συμμετείχα σε ένα πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο δημιουργικής γραφής, που οργάνωσε ο Σύλλογος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, με εμψυχώτρια την Αντωνία Θεοχαρίδου.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν το συλλογικό βιβλίο "Γραφής αποτυπώματα", που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 από τις Εκδόσεις Οσελότος.

Το βιβλίο περιλαμβάνει 11 διηγήματα (από τους: Γεωργιάδου Χρυσούλα, Γλούφτσιου Βαρβάρα, Δαραβίγκα Αθηνά, Δεληκανλή Παναγιώτη, Ιακώβου Χρυσάνθη, Κούλα Βασιλική, Κούλα Ευγενία, Μπεχτσή Καλλιόπη, Παπούλια Στέλλα, Πέννα Δ. Αλεξία και Τάτση Κωστούλα).

Εγώ στη σελίδα 53 με το διήγημα "Η γάτα".

Ξεφυλλίστε το βιβλίο εδώ

Αγοράστε το βιβλίο εδώ και εδώ