Η 7η -και προτελευταία- σεζόν του Game of Thrones μόλις τελείωσε -και ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε.

Για μία σειρά σαν το Game of Thrones, που σε έχει συνηθίσει σε δράση, σε σκηνές που κόβουν την ανάσα και σε plot twists -και που οδεύει προς το τέλος- ο προτελευταίος κύκλος ήταν ακριβώς όπως όφειλε να είναι για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των εκατομμυρίων fans: με σπιρτόζικους διαλόγους, δράση, μάχες, δράκους φυσικά, τρομακτικούς Λευκούς Οδοιπόρους, θανατικά και λίγο love story (με αιμομιξία ασφαλώς, γιατί πρόκειται για το Game of Thrones).

Κοντολογίς, στη σεζόν αυτή είδαμε την Daenerys να πατά επιτέλους στα πάτρια εδάφη (αφού χασομερούσε για 6 σεζόν στα ξένα), τα αδέρφια Stark -Sansa, Arya, Bran- επιτέλους να επανενώνονται στο Winterfell, τον Littlefinger να πεθαίνει, τον Jon Snow και την Daenerys να συναντιούνται και να ερωτεύονται και μάθαμε -η μεγαλύτερη αποκάλυψη της σειράς- ότι ο Jon Snow είναι ένας Targaryen και νόμιμος διάδοχος του θρόνου (κάτι που οι fans ξέραμε προ πολλού, απλώς τώρα επιβεβαιώθηκε επισήμως).

Και σε επίπεδο δράσης η σεζόν ήταν εντυπωσιακή: ο πόλεμος για τα 7 Βασίλεια έχει πλέον ξεκινήσει, είδαμε ωραίες στρατηγικές, μάχες και ναυμαχίες, τους δράκους εν δράσει και μια ωραία σύγκρουση με τους White Walkers. Ήταν μία σεζόν γεμάτη από κάθε άποψη, καλογυρισμένη και πιστή στο ύφος της μέχρι τώρα πορείας της σειράς.

Για κάποιο λόγο ωστόσο οι δημιουργοί φαίνεται πως βιάζονται να την τελειώσουν. Εκτός του ότι ο συγκεκριμένος κύκλος, για πρώτη φορά, είχε εφτά επεισόδια αντί για δέκα, οι εξελίξεις ήταν ταχύτερες από κάθε άλλη σεζόν. Στον πέμπτο και έκτο κύκλο, παρόλο που η πλοκή είχε φτάσει σε κομβικό σημείο, τα γεγονότα κινήθηκαν υπερβολικά αργά, με το 9ο και 10ο επεισόδιο κάθε κύκλου να σηκώνει όλες τις εξελίξεις. Αντί λοιπόν οι δημιουργοί να επιβραδύνουν και να χασομερούν επί είκοσι επεισόδια για να σπιντάρουν τελικά για εφτά, θα ήταν προτιμότερο να είχε δημιουργηθεί μια σταδιακή κλιμάκωση τριάντα επεισοδίων και όχι αυτό το αίσθημα βιασύνης και ανυπομονησίας. Στο ίδιο στυλ μάλλον θα είναι δυστυχώς και ο επόμενος κύκλος, καθώς θα έχει μόνο έξι επεισόδια.

Εκτός αυτού, δύσκολα πλέον η σειρά μπορεί να μας σοκάρει. Αν κάτι έφερε το Game of Thrones στην κορυφή της τηλεόρασης, αυτό ήταν σίγουρα οι ανατροπές του. Στον έβδομο αυτό κύκλο είχαμε τις μικρο-εκπλήξεις μας, αλλά τα περισσότερα γεγονότα έμοιαζαν πλέον αναμενόμενα. Η επανένωση των αδερφών Stark, η πραγματική ταυτότητα του Jon Snow και το ειδύλλιο του με την Daenerys, οι White Walkers που πλησιάζουν επικίνδυνα, όλα αυτά λίγο-πολύ περιμέναμε να τα δούμε. Γεγονότα σαν τον αποκεφαλισμό του Ned Stark του 1ου κύκλου ή σαν τον ματωμένο γάμο του 3ου κύκλου ή τον θάνατο του Tywin Lannister του 4ου που εκτροχίασαν τη σειρά και οδήγησαν σε εντελώς νέα μονοπάτια την πλοκή φαίνεται να μη συμβαίνουν πια. Στον 7ο κύκλο σαν να είδαμε κάποιες πιο safe επιλογές, ενώ ακόμα και οι θάνατοι (Olenna Tyrell, Ellaria Sand, Littlefinger) φάνηκαν απλώς να ξεκαθαρίζουν το τοπίο, μιας και θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να συμβούν.

Το έξυπνο στοιχείο πάντως στην πλοκή αυτού του κύκλου είναι ότι κράτησε ενεργά όλα τα μέτωπα του πολέμου. Όταν ξεκίνησε η σεζόν, είχαμε την εντύπωση ότι θα βλέπαμε τον πόλεμο για τα 7 Βασίλεια, για να δούμε τον πόλεμο με τους White Walkers στον επόμενο και τελευταίο κύκλο. Αντί για αυτό, είδαμε τους δύο αυτούς πολέμους να εξελίσσονται παράλληλα και με ιδιαίτερα ενδιαφέρον τρόπο (η Cersei να κάνει ανακωχή μόνο στα λόγια και οι White Walkers να έχουν γκρεμίσει ήδη τμήμα του τείχους και να προελαύνουν).

Το ωραίο φυσικά, μεταξύ άλλων, με το Game of Thrones είναι ότι δημιουργεί πάντα τις προϋποθέσεις για μεγάλες ανατροπές: όλα είναι ανοιχτά, όλα μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβούν. Η πραγματική ταυτότητα του Jon Snow, το ειδύλλιο του με την Daenerys, η εγκυμοσύνη της Cersei και η -οριστική;- ρήξη της με τον Jaime, το βλέμμα του Tyrion όταν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει μεταξύ Jon και Daenerys είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που δεν ξέρουμε πού μπορούν να οδηγήσουν. Μένει να δούμε αν οι δημιουργοί της σειράς θα θελήσουν να ετοιμάσουν ένα πραγματικά σοκαριστικό φινάλε και αν μπορούν πλέον να προχωρήσουν σε ανατροπές που να μην τις έχουν υποπτευθεί οι fans μέσα από τις άπειρες θεωρίες τους.

Αναδημοσίευση απο το Artcore magazine (artcoremagazine.gr)

 

Δεν είναι ότι δε μου αρέσει το καλοκαίρι. Θα ήταν λίγο υπερβολικό να το αφορίσω έτσι απλά σε μια χώρα όπου το καλοκαίρι βρίσκει την απόλυτη και λαμπρότερη έκφραση του. Είναι ότι κάτι δε μου κολλάει, κάτι δε μου κάθεται καλά σε αυτό.

Παλιότερα μου άρεσε περισσότερο. Έκανα τα μπάνια μου στη θάλασσα (στη Θάσο συγκεκριμένα), έτρωγα τα παγωτά μου (ασφαλώς και το μετρούσα μέχρι κάποια ηλικία), πήγαινα τις ωραίες μου βόλτες σε μπαράκια καλοκαιρινά, έβλεπα τους φίλους μου πιο συχνά, φορούσα σορτς και κοντά μπλουζάκια. Απλά πράγματα.

Ίσως σήμερα να με χαλάει αυτό τελικά: τα πράγματα δεν είναι απλά. Το καλοκαίρι είναι ένας ατελείωτος διαγωνισμός επίδειξης στο fb. Θα μου πεις ότι όλα είναι διαγωνισμός επίδειξης στο fb, αλλά το καλοκαίρι ένα παραπάνω. Όλοι ανυπομονούν να φύγουν διακοπές, όλοι φωτογραφίζονται στις παραλίες, όλοι πίνουν freddo espresso και διαβάζουν βιβλία, όλοι περνούν τέλεια, όλοι καταριούνται τη στιγμή που θα έρθει ο χειμώνας. Ένα ατελείωτο διαδικτυακό ντελίριο. Μια απίστευτη μαζική πίεση ότι το καλοκαίρι πρέπει σώνει και καλά να περάσεις τέλεια.

Λες και τις άλλες εποχές δεν μπορείς να περάσεις καλά. Αλλά βλέπεις, το καλοκαίρι είναι τώρα της μόδας. Αν κάποτε γυρίσει το πράγμα και γίνει της μόδας το φθινόπωρο, όλοι θα διασκεδάζουν με ομπρέλα και πουλόβερ πίνοντας νες καφέ, συγνώμη, καπουτσίνο ήθελα να πω ή κάτι άλλο ψαγμένο.

Αλλά όπως είπα, τώρα είναι της μόδας της καλοκαίρι. Ίσως γιατί το καλοκαίρι προσφέρεται για περισσότερη επίδειξη. Τώρα μπορείς να δείξεις ότι είσαι αδύνατος και fit, τώρα μπορείς να δείξεις ότι έχεις λεφτά για διακοπές, τώρα μπορείς να δείξεις πόσο γαμάτα ξέρεις να περνάς στον ελεύθερο σου χρόνο.

Και έπειτα είναι και το άλλο. Η ραθυμία του καλοκαιριού δύσκολα αντέχεται. Δημόσιος τομέας και επιχειρήσεις υπολειτουργούν, η ζέστη σε γονατίζει, δυσκολεύεσαι να κανονίσεις οποιαδήποτε δουλειά, αναβάλλεις τα πάντα για Σεπτέμβριο. Η αποδιοργάνωση σε όλο της το μεγαλείο.

Μιας και ως χώρα είμαστε σε αυτά τα κακά και μαύρα χάλια, θα μου φαινόταν πιο λογικό -και θα ήταν και πιο αποδοτικό γενικά- αν αποφεύγαμε αυτήν τη σαρωτική αποδιοργάνωση. Αν προτιμούσαμε να αξιοποιήσουμε τις δυνάμεις μας στο έπακρο. Αν ξοδεύαμε την ενέργεια μας σε εργασία, σε νέες ιδέες, σε δραστηριότητες, στο να γίνουμε ίσως καλύτεροι άνθρωποι. Αντ' αυτού, λιώνουμε στις ξαπλώστρες και βγάζουμε selfies.

Να μην κάνουμε διακοπές θα μου πεις; Μα και βέβαια να κάνουμε. Απλώς κάτι μου λέει ότι αυτή μας η καλοκαιρινή συμπεριφορά δεν είναι της εποχής, είναι η νοοτροπία που μας διακατέχει γενικά. Γι' αυτό ίσως και είναι τελικά τόσο της μόδας το καλοκαίρι.

Παρακολούθησα πρόσφατα στο θέατρο την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" του Ευριπίδη. Ο μύθος, ως γνωστόν, έχει να κάνει με την εκστρατεία εναντίον της Τροίας. Όλα τα ελληνικά πλοία είναι αραγμένα στην Αυλίδα έτοιμα να ξεκινήσουν, όμως οι θεοί έχουν θυμώσει και δε φυσάει άνεμος. Ο χρησμός είναι σαφής: για να μπορέσουν να αποπλεύσουν τα πλοία πρέπει να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, η κόρη του αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα.

Με τύψεις και με πόνο ο Αγαμέμνονας δέχεται να τη θυσιάσει. Όμως η Ιφιγένεια δε θέλει να πεθάνει, δε θέλει να εγκαταλείψει τη ζωή και το φως του ήλιου -και στο κάτω-κάτω τι φταίει αυτή που η ωραία Ελένη εγκατέλειψε τον Μενέλαο για χάρη του Πάρη; Λίγο πριν το τέλος όμως η Ιφιγένεια αλλάζει γνώμη: θα θυσιαστεί οικειοθελώς για χάρη της Ελλάδας.

Παρακολουθώντας την παράσταση πόσο ανώφελη και άδικη μου φάνηκε η θυσία της Ιφιγένειας. Πράγματι δε φταίει σε τίποτα που ξέσπασε ο πόλεμος. Δε φταίει που η Ελένη ήταν άπιστη, που ο Πάρης την έκλεψε με δόλο, που ο Μενέλαος αποφάσισε να την πάρει πίσω, που ο Αγαμέμνονας ανέλαβε να γίνει στρατηγός. Γιατί να σηκώσει λοιπόν η Ιφιγένεια το βάρος όλης της Ελλάδας;

Και μήπως με τον πόλεμο αυτόν ωφελήθηκε η Ελλάδα; Επί δέκα χρόνια οι γυναίκες που έμειναν πίσω υπέφεραν, οι άντρες σκοτώνονταν, στην Ελλάδα διασαλεύτηκε η τάξη των πραγμάτων. Και ο ίδιος ο αρχιστράτηγος, που γύρισε πίσω νικητής, το βράδυ της επιστροφής του δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του -του το φυλούσε δέκα χρόνια που σκότωσε την κόρη τους.

Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, Ιφιγένειες είμαστε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες, τα θύματα ενός πολέμου που δεν ξεκινήσαμε εμείς. Θυσιαζόμαστε εμείς, γιατί είναι η εύκολη λύση, γιατί κανένας άλλος δεν αναλαμβάνει να σηκώσει το βάρος, μήτε καν την ευθύνη. Γιατί οι Αγαμέμνονες δε θέλουν να χάσουν τη δόξα, μήτε οι Μενέλαοι την Ελένη και οι στρατιώτες τα λάφυρα.

Η θυσία των αθώων δεν είναι ποτέ λύση για έναν πόλεμο. Θα έπρεπε και τότε να είχε βρεθεί άλλος τρόπος να ξεκολλήσουνε τα πλοία από την Αυλίδα.

Τουλάχιστον βέβαια στο μεγαλειώδες σύμπαν της αρχαίας τραγωδίας αποδίδεται, τρόπον τινά, μια κάποια δικαιοσύνη: ούτε ο νικητής του πολέμου δεν ευτύχησε στο τέλος. Και η Ιφιγένεια δεν πέθανε στα αλήθεια, την έσωσε η Άρτεμις και χρόνια μετά βρέθηκε και πάλι με τα αδέρφια της. Και η Τροία φυσικά που ευθυνόταν για τον πόλεμο καταστράφηκε, όπως ξέρουμε, για πάντα.

Εμείς όμως δεν είμαστε πρωταγωνιστές αρχαίας τραγωδίας, γι' αυτό ας μην ελπίζουμε πολύ σε τέτοιες δικαιοσύνες.

Ο Sir Sean Connery γεννήθηκε σαν σήμερα το 1930 -και δε λέει να χάσει ακόμα τη γοητεία του

Λίγοι ηθοποιοί έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια τόσο μακρόχρονη και σημαντική επαγγελματική πορεία όπως αυτή του Sean Connery. Ο Connery, με τη χαρακτηριστική φωνή του και τη διαχρονική του γοητεία, δεν έγινε απλώς ένας από τους πιο διάσημους ηθοποιούς, αλλά κατάφερε να ταυτίσει το όνομα του με σοβαρές ταινίες και καλές ερμηνείες.

 

James Bond

Ο Sean Connery, υποδυόμενος τον πιο cool πράκτορα όλων των εποχών, είδε την καριέρα του να εκτινάσσεται στα ύψη, το όνομα του να καθιερώνεται για πάντα στα κινηματογραφικά δεδομένα, να κερδίζει την απόλυτη καταξίωση -και εμείς με τη σειρά μας αποκτήσαμε έναν από τους πιο αγαπητούς κινηματογραφικούς ήρωες. Το ότι ο Sean Connery θεωρείται μέχρι σήμερα από την πλειοψηφία των σινεφίλ ο καλύτερος James Bond έχει να κάνει βέβαια και με το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος, αλλά περισσότερο οφείλεται στον αέρα του, το στυλ του και ασφαλώς τη γοητεία του. (Και να φανταστεί κανείς ότι οι παραγωγοί τον προσέλαβαν επειδή μέχρι τότε ήταν σχετικά άγνωστος και ήθελαν να κρατήσουν χαμηλό τον προϋπολογισμό!).

The Untouchables

 

Για την μαφιόζικη ταινία "Οι Άθικτοι" του Brian De Palma κερδίζει Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου -το πρώτο και το μοναδικό της καριέρας του.

Indiana Jones and the Last Crusade

Και ενώ τον έχουμε συνηθίσει να υποδύεται σοβαρούς, γοητευτικούς και cool τύπους, εδώ ο Sean Connery μεταμορφώνεται τόσο εξωτερικά όσο και ερμηνευτικά για να γίνει ο Henry Jones, ο πατέρας του θρυλικού Indiana Jones. Με γυαλιά και αστείο καπέλο, λιγάκι αφελής και αρκετά γκαφατζής, ο Sean Connery μάς χαρίζει τον πιο απολαυστικό του ρόλο σε μια ταινία που δε θα χορτάσουμε ποτέ να βλέπουμε.

First Knight  

Τον μύθο του Κάμελοτ τον έχουμε δει σε πάρα πολλές κινηματογραφικές εκδοχές, αλλά αυτή εδώ με τον Sean Connery να υποδύεται το Βασιλιά Αρθούρο και τον Richard Gere τον ιππότη Λάνσελοτ είναι από τις πιο άρτιες και καλογυρισμένες. Ο Connery εξαντλεί την έννοια "κύρος", που χαρακτηρίζει κάθε ερμηνεία της καριέρας του, και εμείς αναρωτιόμαστε αν η Γκουίνεβιρ είχε δίκιο που διάλεξε τον Λάνσελοτ αντί για τον Αρθούρο.

Dragonheart

Αν γυρίζεις ταινία με πρωταγωνιστή ένα δράκο και ψάχνεις την ιδανική φωνή, διαλέγεις τον Sean Connery. Παρόλο που δεν εμφανίζεται και μόνο …ακούγεται, ο Connery καταφέρνει να κάνει αισθητή την παρουσία του στην ταινία χάρη στην υπέροχη φωνή του.

The Rock

 

Η απόλυτη κινηματογραφική περιπέτεια των 90s ήταν φυσικά η ταινία "Ο Βράχος", η οποία θα είχε χάσει τη μισή της αίγλη αν τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν κρατούσε ο Connery. Σοβαρός, έξυπνος, δυναμικός, απογείωσε την ταινία και την έκανε να ξεχωρίσει από άλλες του είδους της.

The League of Extraordinary Gentlemen

Το 2003 ο Connery γυρίζει τη "Συμμαχία", την τελευταία του ταινία, και αποσύρεται οριστικά από τα κινηματογραφικά πλατό. Σε ταινία δεν τον έχουμε ξαναδεί, αλλά ακούμε τη φωνή του, καθώς τη δανείζει για διάφορα πρότζεκτ. 

 

Αναδημοσίευση απο το περιοδικο Artcore (artcoremagazine.gr)

Αν μένεις στο κέντρο της πόλης -μικρής, μεγάλης πόλης, δεν έχει σημασία- σημαίνει πως σου αρέσει η βαβούρα, η πολυκοσμία, ο θόρυβος. Διαφορετικά θα πήγαινες να εγκατασταθείς σε ένα χωριό ή στα προάστια, έτσι δεν είναι;

Όταν έρχεται ο Αύγουστος ωστόσο και δεν υπάρχει στην πόλη ψυχή, το απολαμβάνεις. Η παράξενη ησυχία, οι άδειοι δρόμοι, οι μοναχικοί διαβάτες, ένα ξεχασμένο αυτοκίνητο που διακόπτει για λίγο τη σιωπή, υπάρχει μια ποιητικότητα, μια γοητεία στην όψη που έχουν οι πόλεις όταν αδειάζουν στο τέλος του καλοκαιριού.

Είναι μια ωραία ευκαιρία για να περπατήσεις. Για να δεις στην πόλη σου πράγματα που δεν τα είχες προσέξει πριν. Μια ευκαιρία για να συλλογιστείς. Μια δικαιολογία για να κυκλοφορείς ράθυμα δίχως λόγο και δίχως προορισμό. Μέσα στην εκκωφαντική εξωστρέφεια και βαβούρα του καλοκαιριού, βρίσκεις μια παρένθεση ξεκούρασης, ανάπαυλας, ανασυγκρότησης, στοχασμού.

Και μαζί με σένα θέλει και η ίδια η πόλη να ξεκουραστεί. Από τους θορύβους της, από τους ανθρώπους της, από την πίεση της ρουτίνας και της επανάληψης. Από τα χρόνια που κουβαλά πάνω της, από το καθήκον που της έχει ανατεθεί να σηκώνει και να στηρίζει μια ολόκληρη πολιτεία.

Αυτό σημαίνει η ησυχία του Αυγούστου. Και είναι ίσως η μόνη φορά όλο το χρόνο που κάτοικοι και πόλη καταφέρνουμε να έρθουμε τόσο κοντά.